Miña nai - Canción

Miña nai por me casare
ofreceume canto tiña,
e agora que me casei,
pagóume cunha galiña.

Miña nai por me casare,
ofrecéume unha becerra,
e agora que me casei,
díxome que lle morrera.

Miña nai por me casare
ofrecéume tres ovellas,
unha manca, outra torta,
outra cega e sin orellas.

Miña nai por me casare
ofrecéume un año todo
e agora que me casei,
dixo que o comera o lobo.

Miña nai por me casare
proteume bois e vacas
e agora que me casei
deume unha cunca de papas

Miña nai por me casare
meu pai por me dá-lo dote,
armaron unha regueifa,
rompéronlle os pes o pote.

Teño penas é alegría,
teño dous males a un tempo,
cando a pena me mata,
a alegría dame alento.

Unha frase para empezar a semana

Non hai cousa que os humanos traten de conservar tanto, nin que administren tan mal, como a súa propia vida. 

Cicerón

Lionel Rexes gaña o certame 'Minicontos de Outono'

Lionel Rexes gaña o certame 'Minicontos de Outono', promovido polo Centro PEN e 'LV De Luns a Venres'

Un relato do mestre alfocense Lionel Rexes, é o texto gañador da segunda edición do certame literario Minicontos de Outono, promovido polo Centro PEN Galicia e LV. De Luns a Venres co patrocinio da Xunta de Galicia. Deste xeito, Rexes faise cun premio de 600 euros grazas a unha historia sobre o furtivismo na que a emigración e o humor teñen un papel moi importante.

Mais

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIX).

-Comprendo ben, capitán, a excelencia do sodio nas condicións en que vostede se acha. O mar conteno. Ben. Pero hai que fabricalo, extraelo. Como o fai? Evidentemente, as súas pilas poden servir para tal extracción, pero, se non me equivoco, o consumo de sodio necesitado polos aparellos eléctricos habería de superar á cantidade producida. Ocorrería así que consumiría vostede para producilo máis do que obtería.
-Por esa razón é pola que non o extraio polas pilas, señor profesor. Simplemente, emprego a calor do carbón terrestre.
-Terrestre?
-Digamos carbón mariño, se o prefire -respondeu o capitán Nemo.
-Seica pode vostede explotar xacementos submarinos de hulla?
-Así é e haberá de velo vostede. Non lle pido máis que un pouco de paciencia, posto que ten vostede tempo para ser paciente. Lembre só unha cousa: que eu debo todo ao océano. El produce a electricidade, e a electricidade dá ao Nautilus a calor, a luz, o movemento, nunha palabra, a vida.
-Pero non o aire que respira...
-Oh!, podería fabricar o aire que consumimos, pero sería inútil, xa que cando quero subo á superficie do mar. Se a electricidade non me prové do aire respirable, si acciona, polo menos, as poderosas bombas con que o almacenamos en depósitos especiais, o que me permite prolongar polo tempo que desexe, se é necesario, a miña permanencia nas capas profundas.
-Capitán, non teño máis remedio que admirarlle. Achou vostede, evidentemente, o que os homes descubrirán sen dúbida algún día, a verdadeira potencia dinámica da electricidade.
-Eu non se se a descubrirán -respondeu fríamente o capitán Nemo-. Sexa como for, coñece vostede xa a primeira aplicación que fixen deste precioso axente. É el o que nos ilumina cunha igualdade e unha continuidade que non ten a luz do sol. Mire ese reloxo, é eléctrico e funciona cunha regularidade que desafía á dos mellores cronómetros. Dividino en vinte e catro horas, como os reloxos italianos, pois para min non existe nin noite, nin día, nin sol nin lúa, senón unicamente esta luz artificial que levo até o fondo dos mares. Mire, neste momento son o dez da mañá.
-En efecto.
-Aquí ten outra aplicación da electricidade, nese cuadrante que serve para indicar a velocidade do Nautilus. Un fío eléctrico pono en comunicación coa hélice da corredera, e a súa agulla indícame a marcha real do barco. Fixar, nestes momentos navegamos a unha velocidade moderada, a quince millas por hora.
-É marabilloso, e vexo, capitán, que fixo vostede moi ben ao empregar este axente que está destinado a substituír ao vento, á auga e ao vapor.
-Non terminamos aínda, señor Aronnax -dixo o capitán Nemo, levantándose-, e se quere vostede seguirme, visitaremos a parte posterior do Nautilus.
En efecto, coñecía xa toda a parte anterior do barco submariño,cuxa división exacta, do centro ao espolón de proa, era a seguinte: o comedor, de cinco metros, separado da biblioteca por un tabique estanco, é dicir, impenetrable á auga; a biblioteca, de cinco metros; o gran salón, de dez metros, separado do camarote do capitán por un segundo tabique estanco; o camarote do capitán, de cinco metros; o meu, de dous metros e medio, e, por último, un depósito de aire de sete metros e medio, que se estendía até a roda. O conxunto daba unha lonxitude total de trinta e cinco metros. Os tabiques estancos tiñan unhas portas que se pechaban hermeticamente por medio de obturadores de caucho, e elas garantían a seguridade a bordo do Nautilus, no caso de que se declarase unha vía de auga.
Seguín ao capitán Nemo ao longo dos corredores e chegamos ao centro do navío. Alí había unha especie de pozo que se abría entre dous tabiques estancos. Unha escala de ferro, fixada á parede, conducía á súa extremidade superior. Preguntei ao capitán Nemo cal era o uso daquela escala.
-Conduce ao bote -respondeu.

I BELIEVE IN SHERLOCK

Es curioso cómo funciona el mundo en ocasiones. Cuando tu mal humor ya está alcanzando cotas apocalípticas; cuando la casa ya no sólo se te cae encima, sino que te rompe un par de costillas y mastica un rato tus hígados antes de saltar encima de tus tripas; cuando te mueres por un mínimo de conversación inteligente y el monólogo con tus perras ya no es suficiente… De pronto, alguien necesita saber que estás viva y te ofrece un buen rato de cháchara telefónica, que encima te inspira para una entrada de blog.

            

Reconozco que intentar mantener una conversación telefónica de media hora sobre lo fantástica que es una voz en un momento en que la tuya parece papel de lija envolviendo un puercoespín quizá no le resulte a alguien normal el colmo de la diversión, pero yo nunca he presumido de ser “normal” —signifique eso lo que signifique— y mi interlocutora tampoco es que pueda jactarse de semejante cosa, así que no importó demasiado. Al fin y al cabo, se trataba de una voz realmente fantástica y la mía siempre ha sido cuando menos curiosa, incluso cuando no está arrugada por la tos.

            

Y, como de costumbre, sólo unos pocos privilegiados sabéis ya de qué estoy hablando. Ya. Lo normal, vamos. Bueno, pues hablo de mi última gran obsesión: la serie de la BBC, Sherlock. Y, de paso, de la rechupeteable voz de su protagonista, Benedict Cumberbatch, que con apenas un puñado de sílabas consiguió convertirme en una auténtica Cumberbitch, sin remedio ni redención. A mis años. Hay que joderse…

            

Vale, a ver: si alguien está siguiendo la serie en su versión doblada… Dejadlo, insensatos. Ya. ¿Qué demonios creéis que estáis haciendo? Volved al redil y escuchadlo en versión original, por los dioses. Doblar a ese hombre debería estar penado por la Constitución, varias Leyes Orgánicas y seis o siete reglamentos. Como mínimo. Eso no es una voz: es La Voz. Así, con su mayúscula y todo y que le den por saco a Sinatra. E incluso creo que le vendría bien al sustantivo una cursiva, un subrayado y tal vez una negrilla. De verdad, os juro que si me cruzo con ese hombre le pido que me cuente el cuento de Los tres cerditos, que me lea la lista de la compra, o que me dicte el callejero de Londres en orden alfabético descendente. Lo que sea. Cualquier cosa. Pero que no deje de hablar, por todos los dioses de cualquier panteón conocido o por conocer. 

Es la primera vez en mi vida en que me muero porque un hombre NO deje de hablar…

            

Reconozco que, cuando me recomendaron la serie, ni me planteé verla. Al fin y al cabo, es Sherlock Holmes, por favor, y yo aborrezco a Sherlock Holmes. Lo aborrezco hasta la nausea como personaje literario y lo aborrezco todavía más en todas sus adaptaciones para la pequeña o gran pantalla, incluyendo la chorrada de Robert Downey Jr. La primera. La segunda ni me molesté en verla. Ni me molestaré, vamos. Oh, anatema, excomunión, ¿cómo me atrevo? Pues me atrevo, fíjate tú. Y me importa un pijo lo que vayan a decir los holmesianos. Siempre he odiado a Holmes porque a mí me gusta empatizar con los personajes sobre los que leo, y el puñetero detective de los mis carajos se basa precisamente en que nadie en su sano juicio pueda empatizar con él. Doyle nos muestra un bicho sin resquicios ni humanidad, sin debilidades ni fracturas por las que acceder a su irritante caparazón. Y lo detesto. Con todas mis fuerzas, como detesto a cualquier otro personaje plano y sin alma. Y además, no me gusta nada el estilo de Doyle, ni las historias de detectives, ya puestos, pero supongo que eso ya es personal.

            

Así que, me dijeran lo que me dijeran, no tenía pensado ver la serie. Ni en broma, vamos.

            

Y después pillé una gripe del quince.

            

Es increíble lo que horas de aburrimiento llegan a hacer con las convicciones de alguien.

            

Cuando vi que sólo eran tres episodios por temporada, me encogí de hombros. Cuando vi que cada episodio duraba hora y media, vaticiné que probablemente me quedaría dormida antes de llegar a la mitad.

            

Bien, está claro que no puedo acertar siempre.

            

La mayoría de las veces sí, claro, pero no siempre. Soy casi humana, al fin y al cabo.

            

Y es que la adaptación me enganchó desde los primeros cinco minutos. Creo que incluso me habría enganchado sin la voz de Cumberbatch, lo que es decir mucho, pero es que esa voz estaba ahí, así que cuando escuché la primera frase que salía de los labios de Holmes, enarqué una ceja —vale, no sé enarcar una sola ceja. Pero habría querido hacerlo, quede claro— y pensé: “Oh, nene”.

            

Bien, quizá lo que apareció en mi cabeza fue algo mucho menos coherente y menos tolerado para menores, pero haceos una idea…

            

Sin embargo, probablemente la voz no habría bastado para engancharme, aunque confieso que soy una verdadera adicta a las voces. Soy de esa clase de gente que no puede ver películas o series dobladas —entre otras muchísimas razones— porque sé automáticamente a quién más ha prestado su voz el actor de doblaje, y me resulta imposible abstraerme. Soy de esa clase de personas que siempre te reconoce por teléfono. Soy de ese tipo de gente que puede encontrar a alguien extraordinariamente irritante —o extraordinariamente atractivo— sólo por su tono de voz.

            

Hay gente que nunca olvida una cara. Yo jamás olvido una voz.

            

Pero, insisto, eso no habría bastado. Quiero creer que mis obsesiones no llegan a tanto. Al menos en eso.

            

El caso es que, de un modo u otro, la adaptación me parece magnífica. Por supuesto, no soy quien para hablar del canon holmesiano porque creo que apenas me he leído una novela y un par de relatos de Holmes, y la verdad es que tuve más que suficiente con eso. Para varias reencarnaciones, de hecho. Pero supongo que eso ya es decir algo, ¿no? Si a alguien como yo, que detesta todo lo que tiene que ver con el dichoso detective, la serie consiguió engancharla… ¿Por qué no va a enganchar a alguien menos reticente? Tiene un ritmo de narración ágil a pesar de su larguísima hora y media que, en ocasiones, llega incluso a hacerse corta; los actores son estupendos, desde el ya archicitado Cumberbatch interpretando a Holmes, hasta el magnífico, enorme, insuperable Martin Freeman como Watson, pasando por, por supuesto, el histriónico, enloquecido e irritante Andrew Scott como Moriarty. He leído por ahí que unos cuantos holmesianos no están precisamente encantados con Moriarty, pero a mí me chifla. Y de hecho, ya lo consideraba de lo poco salvable de las novelas de Doyle: el auténtico archivillano que ha servido de molde a mil millones de malos de cine y literatura posteriores. Adoro ese personaje, y lo adoré en esta adaptación. Es el contrapunto perfecto al siempre correcto Holmes, tan similar, y al mismo tiempo tan diferente. Con su voz chillona, con sus agudos imposibles y sus gestos de dibujo animado. Lo adoro. Me cae la baba cada vez que sale en pantalla. Si no fuera histriónico, exagerado y casi caricaturizado, no sería el contrapunto de Holmes. Serían idénticos. Y ¿dónde estaría la gracia, entonces?

            

Es cierto que no es una serie británica al uso, y lo digo con conocimiento de causa, porque suelo ser extrañamente afecta a las series que no son Made in USA. Es quizá demasiado Hollywoodiense, demasiado “moderna”, muy visual… Y tampoco me importa. Para mí consigue lo que no consiguieron jamás las novelas ni ninguna de las adaptaciones anteriores: humanizar a Holmes. Hacer que su personaje crezca, madure y evolucione y que tú quieras estar ahí para verlo. El resquicio que Doyle había dejado para que eso fuera posible era tan ínfimo, tan diminuto que casi resultaba imposible hacerlo, pero ahí está. Los guionistas lo han logrado: Holmes está vivo. Es más que el “inteligente detective bajo el ridículo sombrero”, más que el “sociópata altamente funcional”. Y me encanta. Por primera vez soy capaz de ver el hombre tras el cerebro, y me gusta muchísimo. Oh, sigue siendo un arrogante hijo de su madre, pero es humano —un humano muy inteligente, eso sí— y lo adoro por ello. Y porque es un capullo integral, pese a su humanidad.

            

Y, por supuesto, cada vez que dice “boring”, me fallan las piernas.

            

En resumen, ved la serie, cachorritos. En versión original, por supuesto. Y disfrutad de una de las pocas veces en que el lenguaje visual resulta ser mil veces mejor que el escrito.

            

Y ya me contaréis.

Aforismos de Leonardo

43.- Así fan frecuentemente os dedos que aprenderon moi dócilmente a executar, con discernimiento, sobre un instrumento de música, unha peza calquera, e que saberán despois tocala sen intervención daquela facultade. 

O contacontos - Septima parte

Un papel tras outro todo o maletín ía desaparecendo das exaltadas mans de Alfonso para dar paso a novas imaxes que desen paso a novos emprazamentos da trama.

Verdadeiras esencias que tralo último trazo do pincel emprendían voo polo aire como coloridas mariposas, e se ían posar inquedas nos narices do público, que as atrapaban o instante.

Aquel día consagrouse nese pequeno pobo e no mundo enteiro o que séculos máis tarde se daría en chamar cine mudo.

FIN

O AFIADORE - canción

Traigo a roda da molandeira
pra afiarlle a aquel que queira
e a todos lles cobro igoal
por navallas tres perriñas
e por tixeiras un rial.

Dalle na roda,dalle madeira
pra a fiare a aquel que queira
eu cuchillos, eu navallas, eu tixeiras.

Cuando salí de Galicia,
a correre el mundo enteiro
fui por grandes ciudades
con ventanas e balcoes.

Cuando salí de Galicia,
salí bien acompañado,
dunos cuantos haraganes
como los que tengo al lado.

Viña decindo unha nena
no coche de Travadense
que pra ser bon paragüeiro
hai que nacer en Ourense.

Unha frase para empezar a semana

As tumbas ábrense a cada pouco e péchanse para sempre. 

Proverbio Chinés

O Catecismo do Labrego III

Todo temos en Galicia: chorros de auga para apricar como forza motriz á industria; tesouros de producion para facernos ricos; inmensas forzas para chegar a ser poderosos; grorias lexítimas que nos fan grandes; homes de cencia que si fósemos mais apricados faríannos tan ilustrados como os que mais, temos, en fin, canto pode erguernos do abatemento en que vivimos: o que falta é mais union, mais actividá, mais amor pátrio, mais oidos para escoitar a voz dos sábeos; o que falta é concerto, maus que impulsen a agricultura, que esparexan a lus da istrucion: o que falta, son homes.

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LVIII).

12. Todo pola electricidade
- Señor -dixo o capitán Nemo, mostrándome os instrumentos colgados das paredes da súa camarote-, velaquí os aparellos esixidos pola navegación do Nautilus. Do mesmo xeito que no salón, téñoos aquí baixo os meus ollos, indicándome a miña situación e a miña dirección exactas no medio do océano. Algúns deles sonlle coñecidos, como o termómetro que marca a temperatura interior do Nautilus, o barómetro, que pesa o aire e predicir os cambios de tempo; o higrómetro que rexistra o grao de sequedade da atmosfera; o storm-glass, coa mestura que, ao descomporse, anuncia a inminencia das tempestades; o compás, que dirixe a miña ruta; o sextante, que pola altura do sol indícame a miña latitude, os cronómetros, que me permiten calcular a miña lonxitude e, por último, os meus anteollos de día e de noite que me serven para escrutar todos os puntos do horizonte cando o Nautilus emerxe á superficie das augas.
-Son os instrumentos habituais do navegante e o seu uso éme coñecido -repuxen-. Pero hai outros aquí que responden sen dúbida ás particulares esixencias do Nautilus. Ese cuadrante que vexo, percorrido por unha agulla inmóbil, non é un manómetro?
-É un manómetro, en efecto. Posto en comunicación coa auga, cuxa presión exterior indica, dá tamén a profundidade á que se mantén o meu aparello.
-E esas sondas, dunha nova clase?
-Son unhas sondas termométricas que indican a temperatura das diferentes capas de auga.
-Ignoro cal é o emprego desoutros instrumentos.
-Señor profesor, aquí véxome obrigado a darlle algunhas explicacións. Rógolle escoite.
O capitán Nemo gardou silencio durante algúns instantes e logo dixo:
-Existe un axente poderoso, obediente, rápido, fácil, que se pliega a todos os usos e que reina a bordo do meu barco como dono e señor. Todo se fai aquí pola súa mediación. Alúmame, quéntame e é a alma dos meus aparellos mecánicos. Ese axente é a electricidade.
-A electricidade! -exclamei bastante sorprendido.
-Si, señor.
-Con todo, capitán, a extremada rapidez de movementos que vostede posúe non concorda co poder da electricidade. Até agora a potencia dinámica da electricidade mostrouse moi restrinxida e non puido producir máis que moi pequenas forzas.
-Señor profesor, a miña electricidade non é a de todo o mundo, e iso é todo canto podo dicirlle.
-Ben, non insisto, aínda cando me asombre tal resultado. Unha soa pregunta, con todo, que pode non contestar se a considera vostede indiscreta. Penso que os elementos que empregue vostede para producir ese marabilloso axente deben gastarse pronto. Por exemplo, o cinc como o substitúe vostede, posto que non mantén ningunha comunicacion con terra?
-Responderei á súa pregunta. Direille que no fondo do mar existen minas de cinc, de ferro, de prata de de ouro, cuxa explotación sería certamente posible. Pero eu non recorro a ningún destes metais terrestres, senón que obteño do mar mesmo os medios de producir a miña electricidade.
-Do mar?
-Si, señor profesor, e non faltan os medios de facelo. Eu podería obter a electricidade establecendo un circuíto entre fíos mergullados a diferentes profundidades, a través das diversas temperaturas das mesmas, pero prefiro empregar un sistema máis práctico.
-Cal?
-Vostede coñece perfectamente a composición da auga mariña. En cada mil gramos hai noventa e seis centésimas e media de auga, dúas centésimas e dous terzos aproximadamente, de cloruro sódico, e moi pequenas cantidades de dorro magnésico e potásico, de bromuro de magnesio, de sulfato de magnesio e de carbonato cálcico. Desa notable cantidade de cloruro sódico contida pola auga mariña extraio
eu o sodio necesario para compor os meus elementos.
-O sodio?
-En efecto. Mesturado co mercurio forma unha amálgama que substitúe ao cinc nos elementos Bunsen. O mercurio non se gasta nunca. Só se consome o sodio, e o mar fornécemo abundantemente. Debo dicirlle, ademais, que as pilas de sodio deben ser consideradas como as máis enérxicas e que a súa forza electromotriz é dobre que a das pilas de cinc.

A hora da cultura a escote

O CROWDFUNDING AVANZA COMO VÍA DE FINANCIAMENTO NO PANORAMA CULTURAL GALEGO

Ao longo do último ano están a se multiplicar as iniciativas culturais do país que apostan polo financiamento en masa, ou crowdfunding, como vía para conseguir fondos. Malia a que a proposta de solicitar apoio ao público non é nova, a aparición de plataformas na rede especificamente orientadas a este fin facilita o desenvolvemento de iniciativas e está a popularizar este xeito de funcionamento. No entanto, existen tamén críticas a este xeito de traballo.

O novo disco dos Cempés, a obra Miniaturas, Oiseau Rebelle, ou a campaña Vitaminas para o galego teñen en común o feito de terse financiado en base a pequenas achegas individuais mediante o crowdfunding. Aínda que hai varias plataformas web que serven a este obxectivo, algunhas delas especializadas en iniciativas de carácter ecolóxico ou social ou outras que se vencellan á achega de recursos e traballo para alén das contribución económica, semella que a que está a ter máis éxito no campo cultural galego é Verkami.org. De xeito semellante a outras plataformas deste tipo, os participantes presentan no web o seu proxecto e dispoñen nun espazo para achegar novas, vídeos, comentar a evolución do mesmo ou contactar cos seus donantes e responder as súas dúbidas. Aberto o prazo para conseguir achegar, teñen 40 días para lograr os seus obxectivos financeiros. Se pasado este tempo houbo xente abonda que se comprometeu a colaborar, as doazóns fanse efectivas e a plataforma cobra unha comisión sobre o total. En caso contrario, os cartos non mudan de mans. Como se pode ver, o crowdfunding presenta diferenzas coas doazóns convencionais e mais coa participación como socio nunha iniciativa. Fronte ás primeiras, este modelo garante unha contrapartida, só que se dá en especie e é proporcional á doazón achegada. Fronte ao segundo, supón unha participación puntual e, ao tempo que non esixe unha maior implicación no tempo tampouco permite a toma de decisións sobre a iniciativa correspondente.

Mais

Aforismos de Leonardo

42.- A natureza distribuíu no corpo do home os músculos, que estiran os tendóns e moven os membros de acordo coa vontade e desexo do común sentido, a semellanza dos oficiais distribuídos polo seu señor en varias provincias e cidades, os cales nos devanditos lugares represéntano e obedecen á súa vontade. E o oficial que unha vez obedecese ás indicacións directas do seu señor, fará despois espontaneamente, en igual caso, o necesario, sen desviarse da vontade superior. 

O contacontos - Sexta parte

Despois dun instantes calados e expectantes, o público botouse a rir, e é que se deran conta que por moi calados que ficaran non ían escoitar nada, así que seguiron esperando pero falando entre eles.

Pero a Alfonso ese pequeno e simpático detalle que eles esqueceran por un instante, non se lle olvidara a el nin por un segundo mentres se as inxeniaba para pasar por alto precisamente ese pormenor, demasiado grande para chamarse así.

Non fora na casa encerrado eses últimos días onde lle xurdiu a idea, pero ahí practicou o que nese momento e durante toda a súa longa vida lle tocaría amosar.¡ E que sorpresa cando vai abrir o misterioso maletin, con todo o que se supuxo e rifou que habria dentro, e non saca máis que un monton de papeis brancos! Os mesmos que levaba a espalda cando o viron voltar, ¡non máis que os cambiaria de sitio! Pero o importante non eran os papeis en si, senón a sua función.

A expectancia crecía ou decrecía por momentos, a xente non sabía verdairamente a que aterse e a ratos dubidaban da súa intelixencia ao prestarlle tanta atención a quen podía descubrirse por fin como un verdadeiro tolo.

Requerido polo público e polo seu íntimo desexo de que o estreo saíse ben, apurouse a buscar nesa maleta algo que non daba atopado, e que terminou por non aparecer ahí, senón na súa chaqueta, cando foi tirar un pano para secar as repentinas suores que lle viñeran.

E vela ahí que exultante polo descubrimento, alza o ceo un pincel, que como unha variña máxica, silencia o público e lle fai dirixir a mirada especificamente ó húmedo e vívido extremo deste, que sobre eses folios comezou a verter cor, vida e fantasía.

Eduardo Dato

A xeito de curiosidade. Tal día como hoxe pero en 1924, indultaron aos asasinos de Eduardo Dato. Sabes quen foi e onde naceu Dato?.

Unha frase para empezar a semana

É bo afacerse a fatíga e á carreira, pero non hai que forzar a marcha. 

Ciceron

Repaso á cultura do 2011

Letras con poucas novidades.
A nivel literario, o ano non achegou grandes novidades, e a crise deixouse sentir tamén na creación. Cando menos, así o sinala Dolores Vilavedra, crítica literaria e profesora de Filoloxía na Universidade de Santiago. “Semella que a literatura se contaxiou un pouco dunha certa perda de pulo que está a se ver tamén na sociedade. Faltaron novidades entusiasmantes, e estamos moi necesitados delas. É algo que nos volta a confianza na literatura e nas nosas posibilidades creativas”. Non é, no entanto, que non se producisen obras de valía, ou que non houbese lanzamentos, especialmente no campo da tradución, de importancia. “Houbo textos dignos de recibir unha acollida mais entusiasta, como a tradución de Murakami ou de Salma. Son esforzos notables que pasaron desapercibidos”. Apontalouse tamén neste período a certa crise que está a vivir a edición de poesía. “Houbo unha redución, tamén por cuestións económicas, e é o xénero que sempre sae máis prexudicado. En xeral os editores están con políticas restritivas, con apostas moi selectivas, e esa perda de entusiasmo afecta tamén aos creadores, que arriscan menos”. O ensaio é quizás, e a continuar tendencias de anos anteriores, o xénero que máis está a destacar. “Xa levamos uns anos moi bos, está a pasar o que tiña que pasar e abandonamos aquela especie de reciclaxe de investigación para facer ensaio puro, e estase a ver que é un xénero que, na medida no que se desenvolve apoiado na actualidade, ten éxito”. Finalmente, Vilavedra recoñece o traballo da editoras independentes á hora de anovar no panorama literario. “Ao non aspirar a grandes beneficios están menos pendentes do mercado e fan cousas moi interesantes, aínda que penso que hai de máis. Pero vese que algunhas consolidan unha liña e non publican ao chou, hai casos moi interesantes como o de Estaleiro ou o que publica Kalandraka en narrativa”.

Mais

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LVII).

Aparte en vitrinas especiais había sartas de perlas da maior beleza ás que a luz eléctrica arrincaba escintileos de lume; perlas rosas extraídas das recoiro-penas do mar Vermello; perlas verdes do hialótide iris; perlas amarelas, azuis, negras; curiosos produtos dos diferentes moluscos de todos os océanos e dalgunhas recoiro do Norte, e, en fin, varios especímenes dun prezo incalculable, destilados polas máis raras pintadinas. Algunhas daquelas perlas excedían o tamaño dun ovo de pomba, e valían tanto ou máis que a que vendeu por tres millóns o viaxeiro Tabernier ao xa de Persia ou que a do imán de Mascate, que eu cría sen rival no mundo.
Imposible fose cifrar o valor desas coleccións. O capitán Nemo debera gastar millóns para adquirir tales especímenes. Estaba a me preguntar eu cal sería o alcance dunha fortuna que permitía satisfacer tales caprichos de coleccionista, cando o capitán interrompeu o curso do meu pensamento.
-Véxoo moi interesado polas miñas cunchas, señor profesor, e compréndoo, posto que é vostede naturalista. Pero para min teñen ademais un encanto especial, posto que as collín todas coas miñas propias mans, sen que un só mar do globo escapase á miña procura.
-Comprendo, capitán, comprendo a alegría de pasearse no medio de tales riquezas. É vostede dos que fixeron por si mesmos os seus tesouros. Non hai en toda Europa un museo que posúa unha semellante colección de produtos do océano. Pero se esgoto aquí a miña capacidade de admiración ante estas coleccións, que me quedará para o barco que as transporta? Non quero coñecer segredos que lle pertencen, pero, con todo, confeso que este Nautilus, a forza motriz que encerra, os aparellos que permiten o seu maniobrabilidad, o poderoso axente que o anima, todo iso excita a miña curiosidade... Vexo nos muros deste salón instrumentos suspendidos cuxo uso éme descoñecido. Podo saber.. ?...
-Señor Aronnax, xa lle dixen que sería vostede libre a bordo, e consecuentemente, ningunha parte do Nautilus estalle prohibida. Pode vostede visitalo detidamente, e é para min un pracer ser o seu cicerone.
-Non se como agradecerllo, señor, pero non quero abusar da súa amabilidade. Unicamente preguntareille acerca da finalidade destes instrumentos de física.
-Señor profesor, eses instrumentos están tamén no meu camarote, e é alí onde terei o pracer de explicarlle o seu emprego. Pero antes vou mostrarlle o camarote que se lle reservou. Debe vostede saber como vai estar instalado a bordo do Nautilus.
Seguín ao capitán Nemo, quen, por unha das portas practicadas nos paneis do salón, fíxome volver ao corredor do barco. Conduciume cara a adiante e mostroume non un camarote senón unha verdadeira habitación, elegantemente amoblada, con leito e tocador. Din as grazas ao meu hóspede.
-O seu camarote é contiguo ao meu -díxome, á vez que abría unha porta-. E o meu dá ao salón do que acabamos de saír.
Entrei no camarote do capitán, que tiña un aspecto severo, case cenobial. Unha cama de ferro, unha mesa de traballo e unha cómoda de tocador compuñan todo o mobiliario, reducido ao estritamente necesario.
O capitán Nemo mostroume unha cadeira.
-Sente, por favor.
Senteime e el tomou a palabra nos termos que seguen.

O Catecismo do Labrego II

AS BENAVENTURANZAS SON OITO

1.- Benaventurados os probes, porque serán tratados como bestas d'arrieiro.
2.- Benaventurados os mansos, porque todo mundo mallará neles.
3.- Benaventurados os que choran, porque mamarán.
4.- Benaventurados os que teñen fame e sede da xusticia, porque os fartarán de presidio.
5.- Benaventurados os misericordiosos, porque os amolarán canto poidan.
6.- Benaventurados os limpos de corazón, porque tamén estarán limpos de faltriqueira.
7.- Benaventurados os pacíficos, porque todos lles farán a guerra.
8.- Benaventurados os que padecen persecución pola xusticia, porque ademais de ir a cadea, pagarán as costas.

Aforismos de Leonardo

41.- Os antigos pensadores chegaran á conclusión de que a facultade de xulgar concedida ao home ten a súa causa nun instrumento ao que se refiren os outras cinco mediante a percepción, e ao devandito instrumento designaron co nome de común sentido, afirmando que se acha situado dentro da cabeza. Aplícanlle este home de común sentido só porque el é o xuíz común dos outros cinco sentidos, a saber: vista, oído, tacto, gusto e olfacto. O común sentido entra en acción mediante a percepción, que se acha entre ela e os sentidos. A percepción é excitada polas imaxes que lle envían os instrumentos superficiais, é dicir, os sentidos, colocados entre as cousas exteriores e a percepción, e actuados á súa vez polos obxectos. Os obxectos tamén mandan as súas imaxes aos sentidos, os sentidos transfírenas á percepción, esta a o común sentido e de alí pasan á memoria, na cal permanecen máis ou menos segundo a importancia ou poder de cada unha.

O contacontos - Quinta parte

Alfonso non saiu pintor da noite para a mañán, como tampouco chegou a ser un dos mellores contacontos de Galicia por toque divino, senón porque nacera para iso. ¡Máis ollo!, que non so naceu, senón que ademais consagrou a súa vida a cumprir o seu fado xenético, dous atributos que deben ir xuntos para que un home sexa un home, e unha muller unha muller.

Por iso certo día que tocaba colleita de leitugas nas fincas de Don Florencio desapareceu Alfonso e recorreu sete pobos de distancia na ida e algún pobo menos na volta e o regresar foi visto por certos homes cun faxote de follas en branco atados a espalda e un misterioso maletín de coiro na sua delicada man, no cal días máis tarde se descubriu o que contiña.

Estes homes e máis tarde o resto que había na aldea matinaron moito sobre o motivo desta correría, e do conseguinte descanso que se mandou na casa. Abofé non matinarían noutros pobos ou noutras épocas (realmente nestos tempos isto era unha cousa divertidísima), pero ¡que ocasión era esta para que os vellos falasen de a onde chegaría o país con xente preguiceira coma Alfonso, as nais resaltasen as virtudes dos seus laboriosos fillos, e as rapazas alabasen a valentía deses garridos e aventureiros mozos que de vez en cando se destacaban entre a multitude.

Así e todo non tiveron que esperar moito tempo para que se desvelase o qué ocorría na casa de Alfonso polo día, e na súa cabeza pola noite, mentras se supoñía que durmía.

Outro certo día, un Alfonso desmellorado de cara pero intensamente alborozado por dentro, saía da casa e ía mercar pan de centeo a praza de San Manolo, afeitaba as longas barbas a beiras dun río, botaba a remollar unha roupa emporcallada de non se sabía que tipo de colorantes, e ía recoller uns zocos que encargara o galocheiro, volvendo de seguido a casa.

O seguinte día un Alfonso mellorado de cara e intensamente alborozado por dentro volvía saír da casa esta vez moito máis cedo.

E din que alá se botou a andar devagariño pero con firme paso vila adiante cargando o misterioso maletín e levando un sombreiro absurdo e a total discordancia cos demais farrapos que o cubrían, pero que só parecía ser percibido como tal polos veciños, que un a un o ían seguindo rúa tras rúa, primeiro a escondidas, máis tarde con máis cara en cúmulo detrás del, despois pola súa perpendicular, e finalmente diante del, de tal forma que Alfonso non podía seguir camiñando sen tropezar cos pés destes últimos, momento no cal se detivo, detendo con el o resto do pobo que xa se concentraba o seu redor, e levantou a cabeza.

E non por cansancio pero si apercibindo que iso era o que Alfonso esperaba deles, a xente sentouse, ficaron cara el, mandaron calar os que non o facían por voz propia, e, sen máis, o espectáculo comezou.

O CARRO - Canción

Letra: Manuel María

Non canta na Chá ninguén,
por éso, meu carro canta,
canta o seu eixo tan ben
que a señardade me espanta.

Non hai canto tan fermoso:
fino coma un asubío,
anque é, as vegadas, saudoso
faise no ar rechouchío.

O meu carro é cerna dura:
sábese carballo e freixo.
Qué fermosa e a sua feitura!
Qué lixereza a do eixo!

As cousas vanse aledando
por onde meu carro pasa.
iCarrétame herba pro gando!
iTraime a colleita pra casa!

Unha frase para empezar a semana

Con frecuencia pechamos os ollos para ver belas cousas. 

Emile Pontich

Ano 2012

O 2012 comeza cunha palabra estrela: crise. Nos orzamentos, nas actividades, nas previsións… en todo menos nas ideas. Aproveitamos que arrinca o ano repasando algunhas das iniciativas que deberán figurar nas nosas axendas nos vindeiros meses.
Producións, estreas, exposicións… malia que a crise, e a reducción dos orzamentos lastra parte da programación e, o que é peor, moitos dos xestores culturais deciden non facer públicas as súas citas ata que os orzamentos non estén consolidados e non se teñan que retractar. Con todo, revisamos as cousas xa anunciadas e que esperamos que se materialicen neste ano que acaba de comezar.
Os anos de….
Este ano cumpriranse cen anos do nacemento de Celso Emilio Ferreiro (Celanova, 1912- Vigo, 1979). E a efeméride celebrarase dedicando o 2012 como o ano do escritor de Longa noite de pedra, o que supón a difusión da biografía, así como a implicación das institucións públicas. Será o ano no que Valentín Paz Andrade será o homenaxeado no Día das Letras Galegas, para o que se está a preparar unha batería de actividades. Entre elas, a edición dunha BD sobre o persoeiro que a Xunta coeditará con Xerais. Neste sentido, o Consello da mostra exhibirase no Brasil, país co que Paz Andrade mantivo unha fonda relación e que permitirá ao Consello continuar co seu traballo de acción exterior.

Mais

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LVI).

Respectei o seu recollemento e continuei examinando as curiosidades que enriquecían o salón. Ademais das obras de arte, as curiosidades naturais ocupaban un lugar moi importante. Consistían principalmente en plantas, cunchas e outras producións do océano, que debían ser os achados persoais do capitán Nemo. No medio do salón, un chafariz iluminado eléctricamente caía sobre un pilón formado por unha soa tridacna. Esta cuncha, pertencente ao maior dos moluscos acéfalos, cuns bordos delicadamente festoneados, medía unha circunferencia dun seis metros; excedía, pois, en dimensións ás belas tridacnas regaladas a Francisco I pola República de Venecia e das que a igrexa de San Sulpicio, en París, fixo dúas xigantescas pilas de auga bendita.
En torno ao pilón, en elegantes vitrinas fixadas por armaduras de cobre, achábanse, convenientemente clasificados e etiquetados, os máis preciosos produtos do mar que puidese nunca contemplar un naturalista. Comprenderase a miña alegría de profesor. A división dos zoófitos ofrecía moi curiosos especímenes dos seus dous grupos de pólipos e de equinodermos. No primeiro grupo, había tubíporas; gorgonias dispostas en abanico; esponxas suaves de Siria; sinos das Molucas; pennátulas; unha virgularia admirable dos mares de Noruega; ombelularias variadas; os alcionarios; toda unha serie desas madréporas que o meu mestre Milne-Edwards clasificou tan sagazmente en seccións e entre as que distinguín as adorables fiabelinas; as oculinas da illa Borbón; o «carro de Neptuno» das Antillas; soberbias variedades de corais; en fin, todas as especies deses curiosos pólipos que en xuntanza forman illas enteiras que un día serán continentes Entre os equinodermos, notables pola súa espiñenta envoltura, as asterias, estrelas de mar, pantacrinas, comátulas, os terófonos, ourizos, holoturias, etc., representaban a colección completa dos individuos deste grupo.
Un conquiliólogo un pouco nervioso pasmadao e tolo de alegría ante outras vitrinas, máis numerosas, nas que se achaban clasificadas as mostras da división dos moluscos. Vin unha colección dun valor inestimable, para a súa descrición completa me falta tempo. Por iso, e a título de memoria soamente, citarei o elegante martelo real do océano índico, con regulares manchas brancas que destacaban vivamente sobre o fondo vermello e marrón; un espóndilo imperial de vivas cores, todo erizado de espiñas, raro espécime nos museos europeos e cun valor que estimei nun vinte mil francos; un martelo común dos mares da Nova Holanda, de difícil obtención a pesar do seu nome; berberechos exóticos do Senegal, fráxiles cunchas brancas bivalvas que un sopro destruiría como unha pompa de xabón; algunhas variedades das regadeiras de Xava, especie de tubos calcáreos festoneados de repregamentos foliáceos, moi buscados polos afeccionados; toda unha serie de trocos, uns de cor amarelada verdoso, pescados nos mares de América, e outros, dun marrón avermellado, habitantes dos mares de Nova Holanda, ou procedentes do golfo de México e notables pola súa cuncha imbricada; esteléridos achados nos mares austrais, e, por último, o máis raro de todos, o magnífico espolón de Nova Zelandia; admirables tellinas sulfuradas, preciosas especies de citereas e de venus; o botón trencillado das costas de Tranquebar; o turbo marmóreo de nácar resplandeciente; os papagaios verdes dos mares de China; o cono case descoñecido do xénero Coenodulli; todas as variedades de porcelanas que serven de moeda na India e en África; a «Gloria do mar», a máis preciosa cuncha das Indias orientais; en fin, litorinas, delfinulas, turritelas, jantinas, óvulas, volutas, olivas, mitras, cascos, púrpuras, bucínidos, arpas, rocas, tritones, ceritios, fusos, estrombos, pteróceras, patelas, hiálicos, cleodoras, cunchas tan finas como delicadas que a ciencia bautizou cos seus nomes máis encantadores.

¿?

Permitid que os explique mi problema: son más de las siete y media de la tarde, acabo de llegar a casa después de correr como un molinillo puesto de anfetas por toda la ciudad, y al abrir el correo me he encontrado con un amable recordatorio de que hoy es viernes y todavía no he escrito la entrada del blog.

            ¡Maldición! ¿En serio es viernes? ¿Y quién ha tenido la desvergüenza de robarme el resto de la semana? Odio las fiestas, en serio. Si ya normalmente vivo en una burbuja espacio-temporal distinta por completo de la del resto de la humanidad, en las fiestas mi caos mental se multiplica por mil. O se eleva a alguna potencia especialmente alta. No sé. El caso es que ni por un momento se me ha pasado por la imaginación que hoy fuera viernes. ¿Y ahora qué? Tengo una entrada de blog por escribir y ninguna idea de lo que voy a contar. Llevo un mes bastante desconectada, así que no he tenido ocasión de encontrar nada de lo que burlarme o con lo que regodearme, y estoy demasiado somnolienta como para sacarme un conejo de la chistera —una vez más: no, no es un chiste sexual. Aunque podría serlo— y pensar rápidamente en algo a lo que poder hincarle los colmillos. Además, después de dos docenas de tabletas de turrón de chocolate mis colmillos no están en su mejor momento, para qué engañarnos.

            Así que estoy haciendo lo que mejor se me da: sentarme delante del teclado y dejar que mis dedos vayan solos a ver qué se les ocurre. Estáis presenciando casi en directo un auténtico ejercicio de escritura automática suicida. ¿Por qué no? Si lo hago con las novelas, los relatos y los exámenes que no preparaba —que eran prácticamente todos— en aquellos lejanos tiempos en los que todavía estudiaba, ¿por qué no voy a hacerlo con una entrada de blog? Al fin y al cabo, el proceso es el mismo: te sientas delante del teclado o del folio en blanco y escribes lo primero que se te pasa por la mente con apenas la sombra de una idea. O ninguna idea, como es el caso.

            Es curioso… Siempre me ha hecho gracia eso de los “ejercicios de escritura automática”, supongo que porque nunca seré capaz de ver la diferencia entre escribir en automático y escribir “de verdad”, más que nada porque para mí no existe esa diferencia. La primera vez que escuché hablar de la escritura automática no tenía ni la más remota idea de qué me estaban hablando. Ya he dicho muchas veces que yo esto de darle a la tecla lo hago por instinto, y las definiciones “oficiales” me resbalan muchísimo, así que me tuvieron que explicar qué era eso: dejarte llevar y escribir sin corregir y sin pensarlo, sin preocuparte de las formas o cosas así… Creo… Y digo creo porque, como ya os he dicho, una parte de mí —la imprudente, la que siempre se está metiendo en líos por su falta de contención verbal— al escuchar esto piensa de inmediato: “Ah, pero… ¿es que hay otra forma de hacerlo?”. Pues al parecer si la hay, pero yo no tengo ni la más remota idea de cuál puede ser. Y lo digo en serio, de verdad. No intento vacilar a nadie, ni meterme con otras formas de hacer las cosas, ni nada parecido. Hablo desde la más absoluta confusión y —por una vez y sin que sirva de precedente— de la forma más inocente posible. No sé cómo se puede hacer de otro modo. No lo sé, de verdad de la buena. Os lo juro jurelito y todo eso.

            Cuando tengo una idea para algo —y subrayo el “para algo” porque cuando esa idea todavía no ha cobrado forma no sé si va a ser un relato, una novela corta, larga o una puñetera saga—, me siento y escribo. Y… Eh… Y ya está. Eso es todo. Quiero contar algo y lo cuento. Punto. Y aquí es donde podéis imaginarme encogiéndome de hombros con una expresión a mitad de camino entre la confusión más absoluta y la indiferencia más radical. Y a veces ese “algo” llega para llenar un par de folios, otras veces se extiende hasta las cien mil palabras, y otras se sale de madre y acaba siendo un monstruo de quinientas páginas… No me preguntéis por qué es así, simplemente lo es. Unas historias tienen que ser cortas y otras largas, eso es todo. Y no puedes comprimir una historia que tiene que ser larga en cinco folios, ni extender una idea que apenas sirve para escribir un puñado de párrafos hasta convertirla en una novela. ¿Cómo lo sé? Pues ni idea, sólo lo sé. Del mismo modo que sé cuando una frase debe ser larga o corta y directa. O del mismo modo que sé que tengo que poner una determinada escena en un determinado momento y no otra. O del mismo modo en que no me planteo por qué en un momento determinado hay un diálogo. Lo hay porque los personajes tienen que hablar y hablan, yo qué sé.

            Es decir: no tengo ni idea.

            Cuando escribo no pienso en “recursos dramáticos” o “figuras retóricas” o “ritmo” o “estructura” o la madre que parió a la cabra. Me siento, y escribo —insértese aquí un nuevo encogimiento de hombros— y ya está. Veo una imagen en mi cabeza y la describo como me apetece hacerlo. Tengo un diálogo en mente y lo transcribo tal cual. Quiero llevar las cosas del punto A al B y las llevo de la manera que me parece que deben ir. O que les parece a ellas, que ya os he hablado de cómo se rebelan las cosas… Y en ningún caso pienso cómo, ni cuándo, ni por qué. Sólo lo hago.

            Oh, después reviso, sí. Eh… más o menos. Corrijo algún dedazo, cambio el orden de alguna palabra, añado algún detalle… Pero no creáis que hay gran diferencia entre el producto inicial y el acabado. Está un poco más redondo, pero no mucho más. No creo que tenga un talento oculto que aparezca de golpe por pensar demasiado en una frase en concreto, o en una escena determinada. Soy quien soy, hago lo que hago y lo hago lo mejor que sé o que puedo. Esforzarme no va a hacer que nada mejore, o eso es al menos lo que he comprobado un montón de veces.

            Tampoco sé por qué lo hago así. Me encantaría decir que es un talento natural, un don, o como queráis llamarlo, pero no creo que alcance esa categoría. Supongo que simplemente respondo a los dictados de mi personalidad. Soy directa, práctica y no me gusta darle vueltas a las cosas. Si algo está bien, está bien, y pararme a pensarlo no lo va a hacer mejor, sólo más lento. Algún día aprenderé que millones de jefes a lo largo y ancho de toda la geografía mundial pensarán que trabajo menos sólo porque trabajo más rápido, pero me la trae al fresco: lo he solucionado siendo mi propia jefa. Y como cuando escribo nadie me está vigilando para saber si tecleo cien palabras o mil, si tengo las ideas estructuradas o no, si hago esquemas o me los paso por el forro, pues tampoco tengo motivo para hacerlo de otro modo.

            Eso no quita que tenga curiosidad por saber cómo se hace de otra manera. Es una de esas cosas que me planteo a veces, cuando no tengo nada mejor en lo que pensar. ¿Cómo se escribe cuando no es en automático? Si hay alguien en la sala que quiera explicármelo, estaría encantada de escucharlo. De verdad, una vez más lo digo en serio. Eh, igual aprendo algo, que nunca está de más. No creo que yo pueda hacerlo, pero oye…

            Oh, vaya, mirad: tres folios y aún no son las ocho. Creo que con esto ya cubro el cupo de hoy. Sí, ya sé. He escrito en automático, pero aún así soy muy consciente de que no he dicho nada. ¿Y qué? Si queréis que cuente algo concreto, pedidlo, o no os quejéis por lo que salga cuando tengo medio cerebro desactivado por el exceso de glucosa, cachorritos.

            Hale, hasta la semana que viene, ¿eh? A seguir bien y todo eso.

Cantiga de Nadal

Os tres camelos dos Reises
ao chegaren á Galicia
ao non veren deserto
morreron os tres da risa

O contacontos - Cuarta Parte

¿En que consistía pois tal remedio? ¿Alcanzades a velo? ¿Sequera a imaxinalo? ¿Non? ¿Pensades que minto, que vos engano, que realmente empecei este conto por aburrimento, por tolo divertimento? ¿Sen teimar que chegaría o momento deste capítulo me ter que ocupar?

Non rencoro das vosas dúbidas, que iso da fé do sorprendente desta historia. A mesma suscitación foi naqueles inquedos e laboriosos veciños daquela vila que ficaron con non pouco desconcerto, cando así escoitaban que rumores dicían que o calado Alfonso a dicir contos se dispoñía.

Nembargantes, boa hora é de declarar a favor deste mozo de vinte e moi poucos anos, que non saíra tan preguiceiro como as sibilinas voces proclamaron, pois co paso do tempo foille collendo gusto a esgrimir a fouciña e a debullar millo, fose branco ou fose negro.

Non se pense que isto foi por requerimentos sociais ou pecuniarios, pois ben se bastaba o homiño de alimentarse de historias, sen ser de ningunha escrupuloso. Máis ben cabe pensar que foi o sinxelo feito, do cal se foi persuadindo a devagariño con non pouco pesar, de que era no campo, atareados en traballos rutinarios e grupais, o lugar mais apropiado, ademáis de para pacer as vacas, para botar a pacer a lingua.

Por todo isto, que xa sería máis que suficiente, pero sobre todo por esa habilidade única de ser verde e apetecible herba que facía salivar a lingua de todos cos que tropezaba, era reputado como alegre, boa e discretísima persoa.

E si! Que sorpresa levaron os seus coetáneos cando ouviron de que por riba de convertirse en contacontos, tamén desexaba ser pintor!

Ano 2012

2012 para algúns será o ano do fin do mundo. Entre estes agoreiros e a crise esconómica parece que vai ser un ano especial. Aínda que o máis seguro é que a finais de ano esteamos practicamente igual que o empezamos.

Seguindo aos chineses que din que as épocas de crises son momentos para oportunidades, imos tentar desde as nosas entidades asociadas mellorar o noso funcionamento.

Nunha sociedade cada vez máis idiotizada e na que os cretinos e fillos de puta son clara maioría, as entidades sociais temos por diante un traballo de culturización e de difusión de valores bastante arduo.

No que podamos, tentaremos desde as nosas pequenas asociacións facer algo neste sentido. E para iso, se non pertences aos colectivos citados que son hoxe maioría, animámosche a contribuír un pouco máis connosco.

Nos tamén traballaremos algo mais. de feito este blog en 2012 terá unha entrada mais que no 2011.

Un saúdo e feliz ano.

Unha frase para empezar a semana

A melancolia é a dita de estar triste    

O Catecismo do Labrego I

P.  — Cales son os vosos nemigos?
R.  — Cóntanse por centos
P.  — Qué nemigos son eses?
R. — A maores do mundo, do demo e da carne, como teñen todalas xentes, temos un fato deles: nove ministros en Madril, o Delegado da Facenda na provincia, o Adeministrador da Subalterna no partido, o Alcalde, os concexales i o Sacretario n-o Concello, o cacique da parroquia, o veciño de porta con porta, a miseria na casa, os pedriscos nos eidos, a filoxera nos viñedos, o recaudador metido na cabeza, os trabucos e a contribucion territorial na cana dos osos, a de consumos entalada nas gorxas, a crencia de que non hemos millorar de sorte no esprito, as falcatruas da curia enterradas astra o redaño, etc., etc., etc.

Mais do Catecismo do Labrego na Galipedia