20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXI).

13. Algunhas cifras
Un instante despois, achabámonos sentados nun diván do salón, cun cigarro na boca. O capitán mostrábame un debuxo co plano, a sección e o alzado do Nautilus. Comezou a súa descrición nestes termos:
-Velaquí, señor Aronnax, as diferentes dimensións do barco en que se acha. Como ve, é un cilindro moi alargado, de extremos cónicos. Ten, pois, a forma dun cigarro, a mesma que foi xa adoptada en Londres en varias construcións do mesmo xénero. A lonxitude deste cilindro, de extremo a extremo, é de setenta metros, e o seu bao, na súa maior anchura, é de oito metros. Non está construído, pois, coas mesmas proporcións que os máis rápidos vapores, pero as súas liñas son suficientemente longas e a súa forma suficientemente prolongada para que a auga desprazada salga facilmente e non opoña ningún obstáculo á súa marcha. Estas dúas dimensións permitiranlle obter por un simple cálculo a superficie e o volume do Nautilus. A súa superficie comprende mil cen metros cadrados corenta e cinco centésimas: o seu volume, mil cincocentos metros cúbicos e dúas décimas, o que equivale a dicir que en total inmersión despraza ou pesa mil cincocentos metros cúbicos ou toneladas.
»Ao realizar os planos deste barco, destinado a unha navegación submarina, fíxeno coa intención de que en equilibrio na auga permanecese mergullado nas súas nove décimas partes. Por iso, en tales condicións non debía desprazar máis que as nove décimas partes do seu volume, ou sexa, mil trescentos cincuenta e seis metros e corenta e oito centímetros, ou, o que é o mesmo, que non pesase máis que igual número de toneladas. Isto obrigoume a non superar ese peso ao construílo segundo as citadas dimensións.
»O Nautilus componse de dous cascos, un interno e outro externo, reunidos entre si por ferros en forma de T, que lle dan unha extrema rixidez. En efecto, grazas a esta disposición celular resiste como un bloque, coma se fose macizo. As súas xuntas non poden ceder, adhírense por si mesmas e non polos seus remaches, e a homoxeneidade da súa construción, debida á perfecta montaxe dos seus materiais, permítelle desafiar os mares máis violentos.
»Estes dous cascos están fabricados con ferros de aceiro, cunha densidade con relación á auga de sete a oito décimas. O primeiro non ten menos de cinco centímetros de espesor e pesa trescentas noventa e catro toneladas e noventa e seis centésimas. O segundo, coa quilla que cos seus cincuenta centímetros de altura e vinte e cinco de ancho pesa por si soa sesenta e dúas toneladas, a maquinaria, o lastre, os diversos accesorios e instalacións, os tabiques e os virotillos interiores, ten un peso de novecentas sesenta e unha toneladas con sesenta e dúas centésimas, que, engadidas ás trescentas noventa e catro toneladas con noventa e seis centésimas do primeiro, forman o total esixido de mil trescentas cincuenta e seis toneladas con corenta e oito centésimas. Comprendeu?
-Comprendido.
-Así pois-proseguiu o capitán-, cando o Nautilus áchase á boia nestas condicións, unha décima parte do mesmo áchase fose da auga. Agora ben, se instalasemos uns depósitos dunha capacidade igual a esa décima parte, é dicir, cun contido de cento cincuenta toneladas con setenta e dúas centésimas, e éncheselles de auga, o barco pesará ou desprazará entón mil cincocentas sete toneladas e acharase en inmersión completa. E isto é o que ocorre, señor profesor. Estes depósitos están instalados na parte inferior do Nautílus, e ao abrir as chaves énchense e o barco queda a flor de auga.
-Ben, capitán, pero aquí chegamos á verdadeira dificultade. Que o seu barco poida quedar a flor de auga, compréndoo. Pero, máis abaixo, ao mergullarse máis, non se atopa o seu aparello submarino cunha presión que lle comunique un impulso de abaixo arriba, avaliada nunha atmosfera por trinta pés de auga, ou sexa, preto dun quilogramo por centímetro cadrado?
-Así é, en efecto.