25 de febreiro de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXIII).

-Para gobernar este barco a estribor ou a babor, para movelo, nunha palabra, nun plano horizontal, sírvome dun temón ordinario de ancha pa, fixado á traseira do codaste, que é accionado por unha roda e un sistema de poleas. Pero podo tamén mover ao Nautilus de abaixo arriba e de arriba abaixo, é dicir, nun plano vertical, por medio de dous planos inclinados unidos aos seus flancos sobre o seu centro de flotación. Trátase duns planos móbiles capaces de adoptar todas as posicións e que son manobrados desde o interior por medio de poderosas pancas. Se estes planos mantéñense paralelos ao barco, este móvese horizontalmente. Se están inclinados, o Nautilus, impulsado pola súa hélice, sobe ou baixa, segundo a disposición da inclinación, seguindo a diagonal que me interese. Se desexo, ademais, regresar máis rapidamente á superficie, non teño máis que embragar a hélice para que a presión da auga faga subir verticalmente ao Nautilus como un globo henchido de hidróxeno elévase rapidamente no aire.
-Magnífico, capitán! Pero como pode o temoneiro seguir o rumbo que lle fixa vostede no medio da auga?
-O temoneiro está aloxado nunha cabina de vidro con cristais lenticulares, que sobresae da parte superior do casco do Nautilus.
-Cristais? E como poden resistir a tales presións ?
-Perfectamente. O cristal, por fráxil que sexa aos choques, ofrece, con todo, unha resistencia considerable. En experiencias de pesca con luz eléctrica feitas en 1864 nos mares do Norte, viuse como placas de vidro dun espesor de sete milímetros unicamente, resistían a unha presión de dezaseis atmosferas, mentres deixaban pasar potentes radiacións caloríficas que lle repartían desigualmente a calor. Pois ben, os cristais de que eu me sirvo teñen un espesor non inferior no seu centro a vinte e un centímetros, é dicir, trinta veces máis que o daqueles.
-Ben, debo admitilo, capitán Nemo; pero, en fin, para ver é necesario que a luz horade as tebras, e eu pregúntome como no medio da escuridade das augas...
-Nunha cabina situada na parte traseira está aloxado un poderoso reflector eléctrico, cuxos raios iluminan o mar até unha distancia de media milla.
-Magnífico, capitán! Agora explícome esa fosforescencia do suposto narval que tanto ha intrigado aos sabios. E xa postos... desexaría saber se a abordaxe do Scotia polo Nautilus, que tanto deu que falar, foi ou non o resultado dun choque fortuíto.
-Absolutamente fortuíto. Eu navegaba a dous metros de profundidade cando se produciu o choque, que, como puiden ver, non tivo graves consecuencias.
-En efecto. Pero e o seu encontro co Abraham Lincoln?
-Señor profesor, síntoo por un dos mellores navíos da valente mariña americana, pero fun atacado e houben de defenderme. Con todo, limiteime a pór á fragata fóra de combate. Non lle será difícil reparar as súas avarías no porto máis próximo.
-Ah!, comandante -exclamei con convicción-, o seu Nautilus é verdadeiramente marabilloso.
-Si, señor profesor -respondeu con auténtica emoción o capitán Nemo-, e para min é como un órgano do meu propio corpo. O home está sometido a todos os perigos que sobre el se ciernen a bordo de calquera dos vosos barcos confiados aos azares dos océanos, na superficie dos cales se ten como primeira impresión o sentimento do abismo, como dixo tan xustamente o holandés jansen, pero por baixo da súa superficie e a bordo do Nautilus o home non ten ningún motivo de inquietude. Non é de temer nel deformación algunha, pois o dobre casco deste barco ten a rixidez do ferro; non ten aparellos que poidan fatigar os movementos de abalo e cabeceo aquí inexistentes; nin veas que poida levar o vento; nin caldeiras que poidan estalar pola presión do vapor; nin riscos de incendio, posto que todo está feito con ferros de aceiro; nin carbón que poida esgotarse, posto que a electricidade é o seu axente motor; nin posibles encontros, posto que é o único que navega polas augas profundas; nin tempestades a desafiar, xa que a algúns metros por baixo da superficie reina a máis absoluta tranquilidade. Si, este é o navío por excelencia. E se é certo que o enxeñeiro ten máis confianza no barco que o construtor, e este máis que o propio capitán, comprenderá vostede a confianza con que eu abandónome ao meu Nautilus, posto que son á vez o seu capitán, o seu construtor e o seu enxeñeiro.
Transfigurado polo ardor da súa mirada e a paixón dos seus xestos, o capitán Nemo dixera isto cunha elocuencia irresistible. Si, amaba ao seu barco como un pai ama ao seu fillo. Pero isto expuña unha cuestión, indiscreta talvez, pero que non puiden resistirme a formularlla.
-É, pois, enxeñeiro, capitán Nemo?
-Si, señor profesor. Fixen os meus estudos en Londres, París e New York, no tempo en que eu era un habitante dos continentes terrestres.
-Pero como puido construír en segredo este admirable Nautilus?
-Cada unha das súas pezas, señor Aronnax, chegoume dun punto diferente do Globo con diversos nomes por destinatario. A súa quilla foi forxada en Lle Creusot; a súa árbore de hélice, en Pen e Cía., de Londres; os ferros do seu casco, en Leard, de Liverpool; a súa hélice, en Scott, de Glasgow. Os seus depósitos foron fabricados por Cail e Cía., de París; a súa maquinaria, por Krupp, en Prusia; o seu espolón, polos talleres de Motala, en Suecia; os seus instrumentos de precisión, por Hart Irmáns, en New York, etc., e cada un destes provedores recibiu os meus planos baixo nomes diversos.
-Pero estas pezas separadas houbo que montalas e axustalas -dixen.
-Para iso, señor profesor, establecera eu os meus talleres nun illote deserto, en pleno océano.
Alí, os meus obreiros, é dicir, os meus bravos compañeiros, aos que instruín e formei, e eu, acabamos o noso Nautilus. Logo, unha vez terminada a operación, o lume destruíu toda pegada do noso paso polo illote, ao que faría saltar de poder facelo.
-Así construído, parece lóxico estimar que o prezo de custo deste buque debeu ser cuantiosísimo.
-Señor Aronnax, un buque de ferro custa mil cento vinte e cinco francos por tonelada. Pois ben, o Nautilus despraza mil cincocentas. O seu custo elevouse, pois, a un millón seiscentos oitenta e sete mil cincocentos francos; a dous millóns co seu mobiliario e a catro ou cinco millóns coas obras de arte e as coleccións que contén.
-Unha última pregunta, capitán Nemo.
-Diga vostede.
-É vostede riquísimo, non?
-Inmensamente, señor profesor. Eu podería pagar sen dificultade os dez mil millóns de francos a que ascende a débeda de Francia.
Mirei con fixeza ao estraño personaxe que así me falaba. Abusaba seica da miña credulidade? O futuro habería de dicirmo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.