20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXVII).

-Outra orde é a dos abdominais, que teñen as aletas ventrais suspendidas baixo o abdome e máis atrás das pectorais, sen estar soldadas ás vértebras dorsais, orde que se divide en cinco familias que comprenden a maior parte dos peixes de auga doce. Tipos: a carpa e o lucio.
-Puaf! -exclamou, despectivamente, o canadense-. Peixes de auga doce!
-Hai tamén os subbranquianos, coas ventrais colocadas baixo as pectorais e inmediatamente suspendidas das vértebras dorsais. Esta orde contén catro familias, e os seus tipos son as platixas, as meigas, os rodaballos, os linguados, etcétera.
-Excelentes! Excelentes! -exclamou o arponeiro, que continuaba obstinándose en considerar os peixes exclusivamente desde o punto de vista gastronómico.
-Hai tamén -proseguiu Conseil, sen desanimarse- os ápodos, de corpo alongado, desprovistos de aletas ventrais e revestidos dunha pel espesa e frecuentemente viscosa. É este unha orde que se reduce a unha soa familia. Tipos: a anguía e o ximnoto.
-Mediocre, mediocre -respondeu Ned Land.
-En quinto lugar, os lofobranquios, que teñen as mandíbulas completas e libres e con branquias formadas por pequenos flocos dispostos por parellas ao longo dos arcos branquiais. Esta orde non conta máis que cunha familia. Tipos: os hipocampos e os pegasos dragóns.
-Malo! Malo! -replicou o arponeiro.
-E sexto e último, o dos plectognatos, cun óso maxilar fixado á beira do intermaxilar que forma a mandíbula, e cun arco palatino engranado por sutura co cranio, o que lle fai inmóbil.
Esta orde carece de verdadeiras aletas ventrais; componse de dúas familias e os seus tipos son os tetrodóns e os peixes-lúa.
-Que bastarían por si sós para deshonrar a un caldeiro -dixo o canadense.
-Comprendeu vostede, amigo Ned? -preguntou o sabio Conseil.
-Nin unha palabra, amigo Conseil. Pero siga, siga, é moi interesante.
-En canto aos peixes cartilaxinosos -proseguiu, imperturbable, Conseil- teñen tan só tres ordes.
-Tanto mellor -dixo Ned.
-En primeiro lugar, os ciclóstomos, con mandíbulas soldadas nun anel móbil e con branquias abertas por numerosos buracos. Unha soa familia na que o tipo máis representativo é a lamprea.
-Hai a quen lle gusta -respondeu Ned Land.
-Segundo, os selacios, con branquias semellantes ás dos ciclóstomos, pero coa mandíbula inferior móbil. Esta orde, que é a máis importante da clase, ten dúas familias, coas raias e os escualos por tipos máis representativos.
-Como? As raias e as quenllas no mesmo orde? Pois ben, amigo Conseil, polo ben das raias aconséllolle que non os poña xuntos no mesmo bocal.
-E por último, os esturionianos, con branquias abertas por unha soa hendidura cun opérculo. Hai catro xéneros e o esturión é o tipo máis representativo.
-Amigo Conseil, deixouse vostede o mellor para o final, na miña opinión, polo menos. E isto é todo?
-Si, o meu bo Ned, pero observe vostede que saber isto é non saber nada, pois as familias se subdividen en xéneros, sul xéneros, especies, variedades...
-Pois mire, Conseil -dixo o arponeiro, inclinándose sobre o cristal-, mire esas variedades que pasan.
-En efecto, son peixes -exclamou Conseil-. Un parece estar nun acuario.
-Non-respondín-, pois un acuario non é máis que unha gaiola, e eses peixes son libres como o paxaro no aire.
-Bo, Conseil, noméemos, dígame como se chaman, ande -dixo Ned.
-Non son capaz de facelo -dixo Conseil-. Iso concierne ao señor.