10 de abril de 2012

Ramón Cabanillas - II

No Escorial
En lembranza dun trunfo sanguiñento
na terra castelán - carne lacrada
de lazarino- ergueu este moimento
a Fe, do Xenio pola man levada

Todo nel fala ó son da Eternidade.
Luqueto fai descer o ceo. A Vida,
envolveita na súa sereidade,
fica suspensa, no seu voo detida.

E, nun recucngo, a Morte, tecedeira
das invisibres redes do feitizo,
está afiando a folla da gadaña.

Diante das catro táboas de noceira
onde, podre, finou o Rei Sombrizo,
o rei meirande da cativa España.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.