20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXV).

De súpeto, debuxáronse ante os nosos ollos algunhas formas case diluídas ao lonxe. Eran unhas magníficas rocas tapizadas das máis belas mostras de zoófitos. Pero o que máis chamou a miña atención foi un efecto especial ao medio en que me achaba.
Eran nese momento o dez da mañá. Os raios do sol tocaban a superficie das augas nun ángulo bastante oblicuo, e ao contacto da súa luz descomposta pola refracción, como a través dun prisma, flores, rocas, plantas, cunchas e pólipos tinguíanse nos seus bordos do sete colorees do espectro. O entrelazamiento de cores era unha marabilla, unha festa para os ollos, un verdadeiro calidoscopio de verde, de amarelo, de laranxa, de violeta, de añil, azul .... en fin, toda a paleta dun furioso colorista. Canto sentía non poder comunicar a Conseil as vivas sensacio s que me emabargaban e rivalizar con el en exclamacións deliración! Non sabía, como o capitán Nemo e o seu
compañeiro, cambiar os meus pensamentos por signos convidos. Por iso, falábame a min mesmo e gritaba na esfera de cobre que rodeaba a miña cabeza, gastando así en vas palabras máis aire do conveniente.
Ante tan espléndido espectáculo, Conseil detívose como eu. Evidentemente, en presenza desas mostras de zoófitos e moluscos, o bo raparigo dedicábase, como de costume, ao pracer da clasificación. Pólipos e equinodermos abundaban no chan. Os isinos variados; as cornularias que viven no illamento; acios de oculinas virxes, noutro tempo designadas co nome de «coral branco»; as fungias erizadas en forma de fungos; as anemones, adheridas polo seu disco muscular, semellaban un tapiz de flores esmaltado de porpites adornadas coa súa gorguera de tentáculos azulados; de estrelas de mar que constelaban a area e de asterofitos verrugosos, finos encaixes que se diría bordados pola man das náyades e cuxos festones movíanse ante as ondulaciones provocadas pola nosa marcha. Sentía un verdadeiro pesar ao ter que esmagar baixo os meus pés os brillantes especímenes de moluscos que por milleiros sementaban o chan: os peites concéntricos; os martelos; as donáceas, verdadeiras cunchas saltarinas; os trocos; os cascos vermellos; os estrombos á-de- -anxo; as afisias e tantos outros produtos deste inesgotable océano. Pero había que seguir andando e continuamos cara a adiante, mentres por encima das nosas cabezas bogaban tropeles de fisalias coas súas tentáculos azuis flotando detrás como un ronsel, e medusas, cuxas ombrelas opalinas ou rosáceas festoneadas por unha raia azul abrigábannos» dos raios solares, e pelagias noctilucas que, na escuridade, sementarían o noso camiño de resplandores fosforescentes.
Entrevín todas esas marabillas no espazo dun cuarto de milla, deténdome apenas e seguindo ao capitán Nemo que, de cando en vez, facíame algunha que outro sinal. A natureza do chan empezou a modificarse. Á chaira de area sucedeu unha capa de barro viscoso que os americanos chaman oaze, composta unicamente de cunchas silíceas ou calcáreas. Logo percorremos unha pradaría de algas, plantas pelágicas moi frondosas que as augas non arrincaran aínda. Aquel céspede apertado e abrandado podería rivalizar coas máis brandas alfombras tecidas pola man do home. Pero á vez que baixo os nosos pés, a vexetación estendíase tamén sobre as nosas cabezas. Unha lixeira bóveda de plantas mariñas, pertencentes á exuberante familia das algas, das que se coñecen máis de dous mil especies, cruzábase na superficie das augas. Vía flotar longas cintas de fucos, globulosos uns, tubulados outros, laurencias, cladóstefos de follas finísimas, rodimenas palmeadas semellantes a abanicos de cactus. Observei que as plantas verdes mantíñanse preto da superficie do mar, mentres que as vermellas ocupaban unha profundidade media, deixando o fondo aos hidrófilos negros ou escuros.