2 de xuño de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXVII).

17. Un bosque submarino
Chegaramos por fin ao linde dese bosque, un dos máis belos dos inmensos dominios do capitán Nemo. El considerábao como seu e atribuíase sobre el os mesmos dereitos que tiñan os primeiros homes nos primeiros días do mundo. E quen podía disputarlle a posesión desa leira submarina? Había seica un pioneiro máis audaz que puidese ir alí, machada en man, a desmontar aquelas umbrosas espesuras?
Grandes plantas arborescentes formaban o bosque, e axiña que penetramos nel sorprendeume a singular disposición das súas espesura que nunca puidera eu observar nalgures.
Ningunha das herbas que tapizaban o chan, ningunha das polas que erizaban os arbustos se curvaba nin se estendía nun plano horizontal. Todas subían cara á superficie do océano. Non había nin un filamento, nin unha planta, por delgados que fosen, que non se mantivesen rectos, como varillas de ferro. Os fucos e as lianas desenvolvíanse seguindo unha liña ríxida e perpendicular, mantida pola densidade do elemento que as produciu. Inmóbiles, cando eu apartábaas coa man as plantas recuperaban inmediatamente a súa posición primeira. Era aquel o reino da verticalidade.
Non tardei en afacerme a esa estraña disposición, así como á relativa escuridade que nos envolvía. O chan do bosque estaba sementado de agudas pedras difíciles de evitar. A flora submarina pareceume ser moi completa, máis rica que a das zonas árticas ou tropicais. Pero durante algúns minutos confundín involuntariamente os reinos entre si, tomando os zoófitos por hidrófitos, os animais por plantas. Quen non os confundiu? A fauna e a flora tócanse moi de preto no mundo submarino.
Observei que todas esas plantas fixábanse ao chan moi superficialmente. Desprovistas de raigames, indiferentes ao corpo sólido -area, cunchas, caparazóns de moluscos ou pedras- que as soporta, estas plantas non lle piden máis que un punto de apoio, non a vitalidade. Estas plantas non proceden máis que de si mesmas, e o principio da súa existencia está na auga que as sostén e aliméntaas. En lugar de follas, a maioría delas formaban unhas tiras de aspectos caprichosos, circunscritas a unha restrinxida gama de cores: rosa, carmín, verdes claro e oliva, vermello escuro e marrón. Alí vin, pero non disecadas como nas vitrinas do Nautilus, as padinas ou pavonias, despregadas en abanos que parecían solicitar a brisa; ceramias escarlatas; laminarias que alargaban os seus fillos comestibles; nereocísteas filiformes e onduladas que se expandían a unha altura duns quince metros; ramos de acetabularias cuxos talos crecen polo vértice, e outras moitas plantas peláxicas, todas desprovistas de frores. «Curiosa anomalía, estraño elemento -dixo un enxeñoso naturalista- no que florece o reino animal e non o vexetal.»
Entre eses arbustos, tan grandes como as árbores das zonas tépedas, e baixo a súa húmida sombra se amasaban verdadeiras matogueiras con frores vivas, sebes de zoófitos sobre os que se abrían as meandrinas, raiadas como cebras por surcos tortuosos; amareladas cariofíleas de tentáculos diáfanos; feixes de zoantarios en forma de céspede... E, para completar a ilusión, os peixes-mosca voaban de rama en rama como un enxame de colibríes, mentres que dactilóperos, monocentros e amarelos lepisacantos, de erizadas mandíbulas e escamas agudas, levantábanse ao noso paso como unha bandada de chochas.
Cara á unha, con gran satisfacción pola miña banda, o capitán Nemo deu o sinal de alto, e tendémonos baixo un feixe de alarias con longos e delgados filoides que erguíanse como frechas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.