O 15 de decembro deixabamos ao Leste o espléndido arquipélago da Sociedade e a graciosa Tahití, a raíña do Pacífico, con cimas que vin pola mañá a algunhas millas a sotavento. As súas augas forneceron á mesa de a bordo algúns peixes excelentes, como caballas, bonitos, albacoras e unha variedade de serpe de mar chamada munerofis.
O Nautilus percorrera entón oito mil cen millas. A nove mil setecentas vinte millas elevábase a distancia percorrida cando pasou entre o arquipélago de Tonga-Tabú, no que pereceron as tripulacións do Argo, do Port-au-Prince e do Duke ou Portland, e o arquipélago dos Navegantes, no que foi asasinado o capitán de Langle, o amigo da Pérousse. Logo pasou ante o arquipélago Viti, no que os salvaxes mataron os mariñeiros do Union e ao capitán Bureu, de Nantes, comandante da Aimable Josephine.
Este arquipélago, que se prolonga sobre unha extensión de cen leguas de Norte a Sur, e sobre noventa leguas de Leste a Oeste, está situado entre 60 e 20 de latitude Sur e 1740 e 1790 de lonxitude Oeste. Componse dun certo número de illas, de illotes e de escollos, entre os que destacan as illas de Viti-Levu, de Vanua-Levu e de Kandubon.
Foi Tassman quen descubriu este grupo en 1643, o mesmo ano en que Torricelli inventou o barómetro e no que Luís XIV ascendeu ao trono. Pénsese cal deses feitos foi máis útil á humanidade. Viñeron logo Cook, en 1714, D'Entrecasteaux, en 1793, e Dumont d'Urville, en 1827, que foi quen aclarou o caos xeográfico deste arquipélago. O Nautilus aproximouse logo á baía de Wailea, escenario das terribles aventuras do capitán Dillon, que foi o primeiro en aclarar o misterio do naufraxio da Pérousse.
Esta baía, dragada en varias ocasións, forneceunos excelentemente de ostras, das que fixemos un consumo inmoderado, tras abrilas na nosa propia mesa seguindo o consello de Séneca. Aqueles moluscos pertencían á especie coñecida co nome de «ostra lamellosa», moi común en Córsega. O banco de Wailea debía ser considerable, e, certamente, se non fóra polas múltiples causas de destrución, esas aglomeracións terminarían por colmar as baías, xa que se contan até dous millóns de ovos nun só individuo.
Se Ned Land non tivo que arrepentirse da súa glotonería nesa ocasión é porque a ostra é o único alimento que non provoca ningunha indixestión. Non se requiren menos de seis ducias destes moluscos acéfalos para fornecer os trescentos quince gramos de sustancia azoada necesarios á alimentación cotiá do home.
O 25 de decembro, o Nautilus navegaba no medio do arquipélago das Novas Hébridas descuberto por Quirós, en 1606; explorado por Bougainville, en 1768, e bautizado co seu actual nome por Cook, en 1773. Este grupo componse principalmente de nove grandes illas, e forma unha banda de cento vinte leguas do Norte-Noroeste ao Sur-Sueste, entre os 150 e 20 de latitude Sur e os 1640 e 1680 de lonxitude. Pasamos bastante preto da illa de Auru que, no momento das observacións de mediodía, vin como unha masa boscosa dominada por un pico de gran altura.
Aquel día era Nadal, e pareceume que Ned Land lamentaba vivamente que non se celebrase o Christmas, verdadeira festa familiar da que os protestantes son fanáticos observadores. Facía xa oito días que non vía ao capitán Nemo cando, o 27 pola mañá, entrou no gran salón, con ese aire do home que acaba de deixarlle a un fai cinco minutos. Estaba eu tratando de recoñecer no planisferio a ruta seguida polo Nautilus. O capitán achegouse, marcou co dedo un punto do mapa e pronunciou unha soa palabra:
-Vanikoro.
Era unha palabra máxica. Era o nome dos illotes nos que se perderon os navíos da Pérousse. Incorporeime e pregunteille:
-Lévanos o Nautilus a Vanikoro?
-Si, señor profesor.
-E poderei visitar estas soadas illas nas que se esnaquizaron o Boussole e o Astrolabe?
-Se así lle place, señor profesor.
-Cando estaremos en Vanikoro?
-Estamos xa, señor profesor.
Seguido do capitán Nemo subín á plataforma, e desde alí a miña mirada percorreu ávidamente o horizonte. Ao Nordeste emerxían dúas illas volcánicas de desigual magnitude, rodeadas dun arrecife de coral dun corenta millas de perímetro. Estabamos ante a illa de Vanikoro propiamente dita, á que Dumont d'Urville impuxo o nome de illa da Récherche, e precisamente ante o pequeno porto de Vanu, situado a 160 4' de latitude Sur e 1640 32' de lonxitude Este. As terras parecían recubertas de verdor, desde a praia até as cimas do interior, dominadas por e monte Kapogo a unha altitude de catrocentas setenta e seis toesas.
Tras haber franqueado o cinto exterior de rocas por un estreito paso, o Nautilus atopouse alén das rompentes, en augas cunha profundidade que se limitaba a unhas trinta ou corenta brazas. Baixo a verde sombra dos manglares, vin a algúns salvaxes que manifestaban unha viva sorpresa. No longo corpo negruzco que avanzaba a flor de auga non vían eles un formidable cetáceo do que había que desconfiar? Naquel momento, o capitán Nemo preguntoume que era o que eu sabía achega do naufraxio da Pérousse.
-O que sabe todo o mundo, capitán -respondinlle.
-E podería dicirme que é o que sabe todo o mundo? -preguntoume cun ton un tanto irónico.
-Con moito gusto.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.