6 de novembro de 2012

Fragmento de "O tío Manuel" de Lesta Meis

—Está bo tempo ¿verdade? Da gusto ve-las cousas tan boas.
—Si, ho, si; é verdade. Eu mesmo gozo véndoas. Non sinto máis que non poder estar ai coas rapazas. De boa gana collía a aixada e levaba o meu eito con elas. Pero non pode ser. Haise que conformar. Así é a vida. Agora todo está ó cargo délas. Eu xa non lles podo axudar. Inda gracias que vaia tendo por aquí conta dos bois... ¡Marelo, Marelo, Marelo! ¿Seique te devirtes? Pois mira que eu non che teño gana de leria ningunha.
—Os seus fillos, ¿todas son mulleres? 
—Non; tamén teño homes; teño dous. Pero non sei que é deles hai moito tempo. Deberon morrer. Eu xa contó con iso.
—E logo, ¿non están aquí?
—Non, ho, non; non están aquí. Marcharon para a América. Un tina dezanove anos e o outro vintetrés. Os pobres non deberon ter sorte porque ó pouco tempo de saír xa non volvemos saber nada deles. Preguntamos a algúns conocidos de por acó e non puideron darnos ningunha razón. Fun cabo dun señor da Coruña, a quen lle pagámo-la renda, que nos dixo que ía escribir aló a uns amigos, que polo visto teñen aló moito conocemento, e tampouco soubo nada. Xa deberon morrer... E ti que estiveches tanto tempo por aló, ¿que che parece, ho? ¡Ti que has dicir...!
—Eu digo que poida que non morreran. Vin moitos que levaban anos e anos sin escribir á súa casa, porque non tiñan cartos que mandar. Nin a casa sabía deles nin eles da casa. Na casa faceríanos mortos, como eles facían mortos a algúns da casa. E máis estaban vivos e buscando tódalas ocasións para se vir. Pero non se lles presentaba ningunha. Por que sin cartos ninguén quer vir. Dalles vergoña.
—Ai, pero por iso ti viñeche e máis non trouxeche cartos. Nin saúde, que foi o peor.
—Cadroulle. Eu casemente non sei como viñen.
(...)

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.