18 de decembro de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (CIV)

Foi na mañá do 15 de xaneiro, cando me achaba paseando co capitán pola plataforma. Preguntoume se coñecía as diferentes densidades das augas marítimas. Respondinlle negativamente, precisándolle que a ciencia carecía de observacións rigorosas sobre este punto.
-Eu efectuei esas observacións, e podo certificar a certeza das mesmas.
-Ben, pero o Nautilus é un mundo aparte, e os segredos dos sabios non chegan á terra.
-Ten vostede razón, señor profesor -díxome tras algúns instantes de silencio-. É, efectivamente, un mundo aparte. É tan estranxeiro á Terra como aos planetas que a acompañan na súa viaxe ao redor do Sol. Nunca se coñecerán os traballos dos sabios de Saturno ou de Júpiter. Con todo, e posto que o azar ligou as nosas vidas, vou comunicarlle o resultado das miñas observacións.
-Escóitolle, capitán.
-Vostede sabe, señor profesor, que a auga de mar é máis densa que a auga doce. Pero esta densidade non é uniforme. En efecto, se se representase pola unidade a densidade da auga doce, achariamos unhas vinte e oito milésimas para as augas do Atlántico, unhas vinte e seis milésimas para a do Pacífico, unhas trinta milésimas para as do Mediterráneo...
«Ah! -pensei-, así que se aventura polo Mediterráneo!»
-... unhas dezaoito milésimas para as do Jónico e unhas vinte e nove milésimas para as do Adriático.
Decididamente, o Nautilus non rexeitaba os mares frecuentados de Europa, e diso inferín que podería levarnos -talvez en breve- cara a continentes máis civilizados. Pensei que Ned Land acollería con gran satisfacción esta información.
Durante varios días, as nosas xornadas transcorreron no medio de experimentos de todas clases, tanto sobre os graos de salinidade das augas a diferentes profundidades como sobre a súa electrización, coloración e transparencia. E en todos estes estudos o capitán Nemo despregou tanta inxeniosidade como amabilidade cara min. Pero logo, durante varios días consecutivos, non volvín verlle e permanecín de novo illado a bordo.
O 16 de xaneiro, o Nautilus pareceu durmirse a uns metros tan só baixo a superficie. Os seus aparellos eléctricos non funcionaban, e o seu hélice inmóbil deixáballe errar ao ditado da corrente. Supuxen que a tripulación se ocupaba das reparacións interiores, feitas necesarias pola violencia dos movementos mecánicos da máquina.
Os meus compañeiros e eu fomos entón testemuñas dun curioso espectáculo. Os observatorios do salón estaban descubertos, e como o fanal do Nautilus estaba apagado reinaba unha vaga escuridade no medio das augas. O ceo, tormentoso e cuberto de espesas nubes, daba unha insuficiente claridade ás primeiras capas do océano.
Observaba eu o estado do mar nesas condicións, nas que os máis grandes peces aparecían como sombras apenas debuxadas, cando o Nautilus achouse súbitamente alagado de luz. Crin nun primeiro momento que se acendera o fanal, pero unha rápida observación fíxome recoñecer o meu erro. O Nautilus flotaba no medio dunha capa fosforescente que, na escuridade, facíase cegadora.
O fenómeno era producido por miriadas de animais luminosos, cun brillo que se acrecentaba ao deslizarse sobre o casco metálico do aparello. Advertín entón unha serie de lóstregos no medio das capas luminosas, como coadas de chumbo fundido nun forno ou masas metálicas levadas á incandescencia, de tal modo que, por contraste, algunhas zonas luminosas parecían escuras nese medio ígneo que abolía a escuridade. Non, aquela luminosidade era moi diferente da irradiación continua da nosa iluminación habitual; había nela unha intensidade e un movemento insólitos. Diríase unha luz viva!
E viva era, posto que emanaba dunha infinita aglomeración de infusorios peláxicos, das noctilucas miliares, verdadeiros glóbulos de xelatina diáfana, provistos dun flaxelo filiforme, das que se chegou a contar até vinte e cinco mil en trinta centímetros cúbicos de auga. A súa luminosidade reforzábase cos resplandores propios das medusas, das asterias, das aurelias, dos dátiles e doutros zoófltos fosforescentes, impregnados das materias orgánicas procedentes da desova dos peixes e descompostas polo mar, e talvez das mucosidades secretadas polos peixes.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.