20.000 leguas de viaxe baixo os mares (CIII)

23- (Aegri somnia)
Ao día seguinte, 10 de xaneiro, o Nautilus continuou a súa marcha entre dúas augas, pero cunha velocidade extraordinaria, que non estimei en menos de trinta e cinco millas por hora. Era tal a rapidez da súa hélice, que non podía eu nin seguir as súas voltas nin contalas. Ao pensar que ese marabilloso axente eléctrico, ademais de dar ao Nautilus movemento, luz e calor, protexíao de todo ataque exterior e transformábao nunha arca santa que ningún profanador podía tocar sen ser fulminado, a miña admiración non coñecía límites, e do aparello remontábase ao enxeñeiro que o creou.
Marchabamos directamente cara ao oeste, e o 11 de xaneiro pasamos ante o cabo Wessel, situado a 1350 de lonxitude e 100 de latitude norte, que forma a punta oriental do golfo de Carpentaria. Os arrecifes eran aínda numerosos, pero xa máis dispersos, e estaban indicados no mapa cunha extremada precisión. O Nautilus evitou con facilidade os rompentes de Money, a babor, e os arrecifes Vitoria, a estribor, situados a 1300 de lonxitude sobre o paralelo 10, que seguiamos rigorosamente.
O 13 de xaneiro, chegados ao mar de Timor, pasamos preto da illa deste nome, a 1220 de lonxitude.
A illa, cunha superficie de mil seiscentas vinte e cinco leguas cadradas, está gobernada por raxás. Devanditos príncipes din ser fillos de crocodilos, é dicir, ter a máis alta orixe a que pode aspirar un ser humano. Os seus escamosos antepasados abundan nos ríos da illa e son obxecto dunha particular veneración. Protéxeselles, consénteselles, adúlaselles, aliméntaselles, ofrécenselles novas raparigas en ofrenda. Pobre do estranxeiro que ouse pór a man sobre estes sagrados saurios!
Pero o Nautilus non tivo nada que ver con tan feos animais. Timor só foi visible un instante, ao mediodía, cando o segundo fixou a posición. Así mesmo, só puiden entrever a pequena illa Rotti, que forma parte do grupo, e que ten unhas mulleres que contan nos mercados malaios dunha sólida reputación de beleza.
A partir dese punto, a dirección do Nautilus variou en latitude cara ao Suroeste. Púxose rumbo ao océano Indico. Onde ía levarnos a fantasía do capitán Nemo? Dirixiríase cara ás costas de Asia ou cara ás de Europa? Determinacións pouco probables nun home que rehuía os continentes habitados. Descendería, pois, cara ao Sur? Pasaría polo cabo de Boa Esperanza e polo de Fornos cara ao polo antártico? Ou regresaría a aqueles mares do Pacífico nos que o seu Nautilus podía achar unha navegación fácil e independente? Era isto algo que só o porvir podería dicirnos.
Tras bordear os escollos de Cartier, de Hibernia, de Seringapatam e de Scott, últimos esforzos do elemento sólido contra o elemento líquido, o 14 de xaneiro achámonos máis aló de todo vestixio de terra. A velocidade do Nautilus reduciuse considerablemente, e, moi caprichoso no seu comportamento, navegaba alternativamente en inmersión e en superficie.
Durante este período da viaxe, o capitán Nemo entregouse a interesantes experimentos sobre as diversas temperaturas do mar en capas diferentes. En condicións normais, estes datos obtéñense por medio de instrumentos bastante complicados. As informacións que estes procuran son polo menos dubidosas, xa sexan sondas termométricas con cristais que rompen ás veces baixo a presión das augas, xa sexan aparellos baseados na variación de resistencia dos metais ás correntes eléctricas.
Os resultados así obtidos non poden ser controlados cun rigor suficiente. Pero o capitán Nemo podía permitirse ir en por si a buscar a temperatura nas profundidades do mar, e o seu termómetro, posto en comunicación coas diversas capas líquidas, proporcionáballe tan inmediata como seguramente os graos solicitados.
Así é como, xa for sobrecargando os seus depósitos, xa descendendo oblicuamente por medio dos seus planos inclinados, o Nautilus alcanzou sucesivamente profundidades de tres, catro, cinco, sete, nove e dez mil metros, e o resultado definitivo dos seus experimentos foi que, baixo todas as latitudes, o mar, a unha profundidade de mil metros, presentaba unha temperatura constante de catro graos e medio.
Eu seguía tales estudos co máis vivo interese. O capitán Nemo puña neles unha verdadeira paixón. A miúdo preguntábame eu con que fin procedía el a esas observacións. Facíaas en beneficio dos seus semellantes? Non era probable que así fóra, pois, un día ou outro, os resultados dos seus traballos debían perecer con el nalgún mar ignorado. A menos que me destinase a min o resultado dos seus estudos. Pero iso significaría admitir que a miña estraña viaxe tería un termo, e ese termo eu non o vía.
Fóra como fose, o capitán Nemo deume a coñecer algúns datos por el obtidos acerca das densidades da auga nos principais mares do Globo. De tal comunicación deducín eu algo interesante a título persoal, que non tiña carácter científico.