24 de decembro de 2012

Conto de nadal, de Ray Bradbury

A nosa homenaxe ao escritor falecido este ano.

O día seguinte sería Nadal e, mentres o tres dirixíanse á estación de naves espaciais, o pai e a nai estaban preocupados. Era o primeiro voo que o neno realizaría polo espazo, a súa primeira viaxe en foguete, e desexaban que fose o máis agradable posible. Cando na aduana obrigáronlles a deixar o agasallo porque pasaba uns poucos quilos do peso máximo permitido e o arbolito coas súas fermosas veas brancas, sentiron que lles quitaban algo moi importante para celebrar esa festa. O neno esperaba aos seus pais na terminal. Cando estes chegaron, murmuraban algo contra os oficiais interplanetarios.
- Que faremos?
- Nada, que podemos facer?
- Ao neno facíalle tanta ilusión a árbore!
A sirena aulló, e os pasaxeiros foron cara ao foguete de Marte. A nai e o pai foron os últimos en entrar. O neno ía entre eles. pálido e silencioso.
- Xa se me ocorrerá algo -dixo o pai.
- Que...? -preguntou o neno.
O foguete despegou e lanzouse cara arriba ao espazo escuro. Lanzou un ronsel de lume e deixou atrás a Terra, un 24 de decembro de 2052, para dirixirse a un lugar onde non había tempo, onde non había meses, nin anos, nin horas. Os pasaxeiros durmiron durante o resto do primeiro "día". Preto de medianoite, hora terráquea segundo os seus reloxos neyorquinos, o neno espertou e dixo:
- Quero mirar polo ollo de boi.
- Aínda non -dixo o pai-. Máis tarde.
- Quero ver onde estamos e onde imos.
- Espera un pouco -dixo o pai.
O pai estivera esperto, volvéndose ao carón e a outro, pensando na festa de Nadal, nos agasallos e na árbore coas súas veas brancas que tivera que deixar na aduana. Ao fin creu atopar unha idea que, se daba resultado, faría que a viaxe sería feliz e marabilloso.
- Fillo -dixo-, dentro de medía hora será Nadal.
A nai mirouno consternada; esperara que dalgún modo o neno esqueceríao. O rostro do pequeno iluminouse; treméronlle os beizos.
- Si, xa o sei. Terei un agasallo? terei unha árbore? Prometéstesmo.
- Si, si. todo iso e moito máis -dixo o pai.
- Pero... -empezou a dicir a nai.
- Si -dixo o pai-. Si, de verdade. Todo iso e máis, moito máis. Perdón, un momento. Volvo axiña.
Deixounos sós un vinte minutos. Cando regresou, sorría.
- Xa é case a hora.
- Podo ter un reloxo? -preguntou o neno.
Déronlle o reloxo, e o neno sostívoo entre os dedos: un resto do tempo arrastrado polo lume, o silencio e o momento insensible.
- Nadal! Xa é Nadal! Onde está o meu agasallo?
- Ven, imos velo -dixo o pai, e tomou ao neno da man.
Saíron da cabina, cruzaron o corredor e subiron por unha rampla. A nai seguíaos.
- Non entendo.
- Xa o entenderás -dixo o pai-. Chegamos.
Detivéronse fronte a unha porta pechada que daba a unha cabina. O pai chamou tres veces e logo dúas, empregando un código. A porta abriuse, chegou luz desde a cabina, e ouviuse un murmurio de voces.
- Entra, fillo.
- Está escuro.
- Non teñas medo, levareiche da man. Entra, mamá.
Entraron no cuarto e a porta pechouse; o cuarto realmente estaba moi escuro. Ante eles abríase un inmenso ollo de vidro, o ollo de boi, unha xanela de metro e medio de alto por dous de ancho, pola cal podían ver o espazo. o neno quedou sen alento, marabillado. Detrás, o pai e a nai contemplaron o espectáculo, e entón, na escuridade do cuarto, varias persoas puxéronse a cantar.
- Bo nadal, fillo -dixo o pai.
Resoaron os vellos e familiares panxoliñas; o neno avanzo lentamente e esmagou o nariz contra o frío vidro do ollo de boi. E alí quedou longo intre, simplemente mirando o espazo, a noite profunda e o resplandor, o resplandor de cen mil millóns de marabillosas veas brancas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.