Inicio de ICARO DAS TEBRAS, de BOB SHAW

Bob Shaw, oriúndo de Belfast, Irlanda do Norte, trasladado a Inglaterra fuxindo da guerra civil estalada no seu país, é quizá máis consciente do que supón a xigantesca onda de violencia que azouta o mundo contemporáneo. En Dark Icarus ofrécenos un enxeñoso relato futurista no que a xente posúe a facultade cotiá de voar e polo tanto hai novos camiños para o crime...

* * *
O cadáver do polizonte deslizábase oblicuamente a unha altura duns tres mil metros, en dirección á zona de control de Birmingham. Era unha noite de inverno e a temperatura que imperaba a esa altura, por baixo do cero graos, agarrotara os seus membros e recuberto enteiramente o seu corpo dunha escura escarcha. O sangue, que fluíra por entre a rachada blindaxe, habíase conxelado sobre a especie de cangrexo que rodeaba o peito do home cos émulos de pinzas. O corpo, en correcta posición de voo, se mecía indefenso a mercé de incontroladas correntes, experimentando un estraño deslizamiento a través do espazo. Situada sobre a cintura, podía verse unha insistente luz do tamaño dun guisante que parpadeaba en progresivo descenso, baixo unha espesa capa de xeo.

Robert Hasson, sarxento da Policía do Aire, atopábase máis canso e irritable que se realizase unha xornada de oito horas de voo. Permanecera no cuartel xeral até a hora do xantar, ditando e recibindo informes, ocupado en formalidades co propósito de obter un balance dos seus gastos e pagos no curso dos dous últimos meses. E entón, xusto cando se dispuña a marcharse a casa, bastante desgustado, foi requirido na oficina do capitán Nunn para botar unha nova ollada sobre o asunto dos Anxos Wellwyn. O catro Anxos detidos -Joe Sullivan, Flick Bugatti, Denny Johnston e Toddy Thomas- atopábanse sentados ao carón do despacho, podendo verse aínda sobre os seus corpos as engrenaxes de voo.

-Direille que é o que me molesta de todo este asunto -dicía Bunny Ormerod, o ancián avogado, coa actitude propia do seu oficio-. A indiferenza rutineira da policía. A despreciativa dureza con que os rancios burócratas aceptan a tráxica morte dun neno. -Ormerod volveuse protectoramente cara ao catro Anxos, con certa complicidade no seu xesto-. Un podería chegar a pensar que se trata de cotiá rutina.
Hasson encolleuse de ombreiros.

-Así é, practicamente -dixo.

Ormerod abandonou a súa boca a un indolente aceno, á vez que viraba o obxectivo da pequena filmadora prendida da súa camisa de seda cara á figura de Hasson.

-Tería a amabilidade de repetir esa declaración? -preguntou.

Hasson pousou a mirada directamente sobre o obxectivo do aparello rexistrador, agora enteiramente ao descuberto.

-Practicamente, cada día ou cada noite, sucede que algún atrasado mental axústase un mecanismo contragravitatorio, ponse a voar a unha velocidade de cincocentos ou seiscentos quilómetros por hora e, pensando que é Supermán, merodea por entre os bloques de vivendas. Entón estás perdido. E non esaxero. Crea, eu non os condeno por cagarse nas paredes dos edificios. -Hasson advertiu que Nunn removíase tras a súa abarrotado mesa, pero continuou obstinadamente-. O asunto só nos concierne cando comezan a despanzurrar á xente. Só entón póñome a perseguilos.
-Vostede os caza abaixo.
-Non fago outra cousa.
...