KISMET (I)
Ancho e pesado, Král o forte estaba sentado ao bordo do camiño de terra asucado de carrís. Tjana aniñábase xunto a el. Tiña apertado o seu rostro de nena entre as súas mans morenas e agardaba, cos ollos moi abertos, espiando en silencio. Ambos contemplaban o crepúsculo de outono. Diante deles, no prado pálido e pobre, estaba parado o carromato verde; as multicores flotaban suavemente sobre a súa porta. Un fume livián e azulado elevouse da angosta cheminea de palastro e tremendo disipouse no aire. Máis lonxe, sobre os outeiros que parecían formar longas ondas rasas, o cabalo de tiro fatigado parecía chapotear e ramoneaba a curtas dentelladas rápidas o escaso fillo que quedaba. Ás veces detíñase, alzaba a cabeza e cos seus bos ollos pacientes miraba o mesmo crepúsculo en que se acendían e saudaban as xanelas do pobo.
-Si -dixo Král, cun aire de salvaxe resolución-. É pola túa causa que el está alí.
Tjana gardou silencio.
-Se non, que viría facer aquí Prokopp?- agregou Král, con enado.
Tjana encolleu os ombreiros, arrincou cun vivo xesto algunhas longas briznas dunha herba prateada e, xovial, tomounas entre os seus dentes brancos e brillantes. Sempre silenciosa, parecía contar as luces do pobo.
Elevouse a Ave María, alá lonxe.
A débil campaiña precipitaba o seu movemento, como impaciente por terminar. O son detívose de golpe e semellaba que no aire quedaba suspendida unha queixa. A moza bohemia botou os seus graciosos brazos cara atrás e apoiouse contra a costa. Escoitaba o canto vacilante dos grilos e a voz lasa da súa irmá que cantaba unha canción de berce no interior do carromato. Ambos prestaron ouvidos durante algúns momentos. Despois o neno púxose a chorar no carromato, con longos saloucos desesperados Tjana volveu a cabeza cara ao xitano e díxolle, burlona:
-Que esperas para ir axudar á túa muller, Král? O neno chora.
Král agarrou a man da rapariga:
-É por ti que veu Prokopp -refunfuñou a modo de resposta.
A rapariga meneou a cabeza cun aire sombrío.
-Seino.
Entón Král o forte agarrou a súa outra man e apertouna contra a terra. Tjana estaba como crucificada. Mordeu os seus beizos até sangralos para non gritar. Ameazador, el inclinouse sobre ela. Tjana nada vía xa do crepúsculo otoñal. Só o vía a el, cos seus ombreiros anchos e poderosos. Era tan grande, sobre ela, que lle ocultaba o carromato, o pobo e o ceo pálido. Pechou un instante os ollos e sentiu: "Král significa rei. Si, en efecto é un rei".
Pero ao mesmo tempo sentiu a dor queimándolle as bonecas como unha humillación. Sobresaltouse, desprendeuse cunha violenta sacudida e ergueuse ante Král, furiosos e chispeantes os ollos.
-Que queres? -preguntou el cunha voz xorda.
Tjana sorriu.
-Danzar.
(continuará)
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.