2 de febreiro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (I)

Segunda parte
1. O océano índico

Aquí comeza a segunda parte desta viaxe baixa os mares. Terminou a primeira coa conmovedora escena do cemiterio de coral que tan profunda impresión deixou no meu ánimo. Así pois, o capitán Nemo non soamente vivía a súa vida no seo dos mares, senón que tamén elixira neles domicilio para a súa morte, nese cemiterio que preparara no máis impenetrable dos seus abismos. Ningún monstro do océano podería perturbar o último soño dos habitantes do Nautilus, daqueles homes que se encadearon entre si para a vida e para a morte. «Ningún home, tampouco», engadira o capitán, cunhas palabras e un ton que confirmaban a súa feroz e implacable desconfianza cara á sociedade humana.
Había algo que me inducía a descartar a hipótese sustentada por Conseil, quen persistía en considerar ao comandante do Nautilus como un deses sabios descoñecidos que responden co desprezo á indiferenza da humanidade. Para Conseil, o capitán Nemo era un xenio incomprendido que, cansado das decepcións terrestres, debera refuxiarse nese medio inaccesible no que exercía libremente os seus instintos. Pero, na miña opinión, tal hipótese non explicaba máis que unha das facetas do capitán Nemo. O misterio da noite en que se nos recluíu e narcotizado, o violento xesto do capitán ao arrincarme o catalexo co que me dispuña a escrutar o horizonte, e a ferida mortal daquel home causada por un choque inexplicable do Nautilus, eran datos que me levaban a expor o problema noutros termos. Non! O capitán Nemo non se limitaba a rehuir aos homes! O seu formidable aparello non era soamente un vehículo para os seus instintos de liberdade, senón tamén, talvez, un instrumento posto ao servizo de non sei que terribles represalias! Nada, con todo, é evidente para min neste momento, no que só me é dado entrever algún indicio de luz nas tebras, polo que debo limitarme a escribir, por así dicilo, ao ditado dos acontecementos.
Nada nos liga ao capitán Nemo, por outra banda. El sabe que escaparse do Nautilus é imposible. Ningún compromiso de honra encadéanos a el, non empeñando a nosa palabra. Non somos máis que cativos, os seus prisioneiros, aínda que por cortesía el desígnenos co nome de hóspedes. Ned Land non renunciou á esperanza de recobrar a súa liberdade. É seguro que ha de aproveitar a primeira ocasión que poida depararlle o azar. Sen dúbida, eu farei como el. E, con todo, sei que non podería levarme sen un certo pesar o que a xenerosidade do capitán nos ten permitido coñecer dos misterios do Nautilus. Pois, en último termo, hai que odiar ou admirar a este home? É unha vítima ou un verdugo? E, ademais, para ser franco, antes de abandonarlle para sempre eu querería realizar esta volta ao mundo baixo os mares, con inicios que foron tan magníficos. Eu querería ver o que ningún home vira aínda, aínda cando debese pagar coa miña vida esta insaciable necesidade de aprender. Que descubrín até agora? Nada, ou case nada, pois aínda non percorremos máis que seis mil leguas a través do Pacífico. Con todo, sei que o Nautilus aproxímase a costas habitadas, e sei tamén que se se nos ofrecese algunha oportunidade de salvación sería cruel sacrificar aos meus compañeiros á miña paixón polo descoñecido. Non terei máis remedio que seguirlles, talvez guiarlles. Pero presentarase algunha vez tal ocasión? O home, privado pola forza do seu libre albedrío, deséxaa, pero o científico, o curioso, témea.
Ao mediodía daquela xornada, a do 21 de xaneiro de 1868, o segundo de a bordo subiu á plataforma a tomar a altura do sol. Eu acendín un cigarro e entretívenme en observar as súas operacións. Pareceume evidente que aquel home non comprendía o francés, pois permaneceu mudo e impasible tantas veces cantas eu expresei en voz alta os meus comentarios, que, de comprendelos, non deixarían de provocar nel algún signo involuntario de atención. Mentres el efectuaba as súas observacións por medio do sextante, un dos mariñeiros do Nautilus -o mesmo que nos acompañara na nosa excursión submarina á illa de Crespo- veu limpar os cristais do fanal. Iso fíxome observar con atención a instalación do aparello cunha potencia que se centuplicaba grazas aos aneis lenticulares, dispostos como os dos faros, que mantiñan a súa luz na orientación adecuada. A lámpada eléctrica estaba concibida para o seu máximo rendemento posible. En efecto, a súa luz producíase no baleiro, o que aseguraba a súa regularidade á vez que a súa intensidade.
O baleiro economizaba tamén a deterioración dos filamentos de grafito sobre os que vai montado o arco luminoso. E esa economía era importante para o capitán Nemo, que non puidese renovar con facilidade os seus filamentos. A deterioración destes nesas condicións era mínimo. Ao disporse o Nautilus a practicar a súa inmersión, descendín ao salón. Pecháronse as escotillas e púxose rumbo directo ao Oeste. Estabamos a asucar as augas do océano Indico, vasta chaira líquida dunha extensión de cincocentos cinconta millóns de hectáreas, cunha transparencia tan grande que dá vertixe a quen se asoma á súa superficie. Durante varios días, o Nautilus navegou entre cen e douscentos metros de profundidade.
A calquera outro se lle fixeran longas e monótonas as horas. Pero a min, posuído dun inmenso amor ao mar, os paseos cotiáns pola plataforma ao aire vivificante do océano, o espectáculo fascinante das augas a través dos cristais do salón, a lectura dos libros da biblioteca e a redacción das miñas memorias, ocupaban todo o meu tempo sen deixarme nin un momento de cansazo ou de aburrimento.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.