2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (V)

2. Unha nova proposición do capitán Nemo

O 28 de febreiro, ao emerxer o Nautilus á superficie, ao mediodía, achabámonos, a 90 4'de latitude Norte, á vista de terra, a un oito millas ao Oeste. Vin unha aglomeración de montañas, dun dous mil pés de altura, modeladas en formas moi caprichosas. Unha vez fixada a posición, volvín ao salón onde ao consultar o mapa recoñecín que nos achabamos en presenza da illa de Ceilán, esa perla que pende do lóbulo inferior da península indostánica.

Fun á biblioteca a buscar algún libro sobre a illa, unha das máis fértiles do mundo, e achei un volume de Sirr H. C., Esq., titulado Ceylan and the Cingalese. No salón, tomei nota da situación e extensión de Ceilán, á que a Antigüedad deu nomes tan diversos. Está entre 50 55'e 90 49' de latitude Norte e entre 790 42' e 820 e 4', de lonxitude ao Leste do meridiano de Greenwich. Ten duascentas setenta e cinco millas de lonxitude e cento cincuenta de anchura máxima; a súa circunferencia, novecentas millas, e a súa superficie, vinte e catro mil catrocentas corenta e oito millas, é dicir, un pouco inferior á de Irlanda.

O capitán Nemo e o seu segundo entraron no salón. O capitán botou unha ollada ao mapa e logo volveuse cara a min.

-A illa de Ceilán -dixo-, unha terra soada polas súas pesqueiras de perlas. Gustaríalle visitar unha desas pesqueiras, señor Aronnax?

-Naturalmente que si, capitán.

-Ben, pois nada máis fácil. Veremos as pesqueiras, pero non aos pescadores. Aínda non empezou a explotación do ano. Vou ordenar, pois, que nos penetremos no golfo de Manaar, ao que chegaremos esta noite.

O capitán dixo algo ao seu segundo, que saíu deseguido. Pronto o Nautilus mergullouse novamente, a unha profundidade de trinta pés, segundo indicou o manómetro.

Busquei o golfo de Manaar no mapa e acheino no noveno paralelo, na costa occidental de Ceilán. Está formado pola alargada liña da pequena illa de Manaar. Para chegar a el había que custear toda a parte occidental da illa.

-Señor profesor -dixo o capitán Nemo-, a pesca de perlas efectúase no golfo de Bengala, no mar das Indias, nos mares de China e do Xapón, en augas de América do Sur, no golfo de Panamá e no de California, pero é en Ceilán onde se fai con máis proveito. Chegamos un pouco pronto, certo. Os pescadores non se concentran no golfo de Manaar até o mes de marzo. Nese tempo e durante trinta días os seus trescentos barcos entréganse a esta lucrativa explotación dos tesouros do mar. Cada barco ten unha dotación de dez remeiros e dez pescadores. Estes, divididos en dous grupos, mergullan alternativamente descendendo até unha profundidade de doce metros por medio dunha pesada pedra entre os seus pés, que unha corda liga ao barco.

-Continúan usando ese medio tan primitivo?

-Así é -respondeu o capitán Nemo-, a pesar de que estas pesqueiras pertenzan ao pobo máis industrioso do mundo, aos ingleses, a quen foron cedidas polo tratado de Amiens en 1802.

-Creo que a escafandra, tal como vostede úsaa, sería de gran utilidade nestas faenas.