30 de marzo de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (VIII)

-Cleopatra -dixo Conseil.
-Iso debía ter moi mal gusto -engadiu Ned Land.
-Detestable, Ned -respondeu Conseil-, pero un vasiño de vinagre ao prezo de mil cincocentos francos
hai que aprecialo.
-Sinto non casarme con esa señora -dixo o canadense á vez que facía un xesto de ameaza.
-Ned Land esposo de Cleopatra! -exclamou Conseil.
-Pois aquí onde me ve, Conseil, estiven a piques de casarme -dixo o canadense moi en serio-, e non foi culpa miña que a cousa non saíse ben. E agora lembro que á miña noiva, Kat Tender, que logo casou con outro, regaleille un colar de perlas. Pois ben, aquel colar non me custou máis dun dólar, e, con todo, pode crerme o señor profesor, as perlas que o formaban non pasasen polo tamiz de vinte buracos.
-O meu bo Ned -díxenlle, rindo-, eran perlas artificiais, simples glóbulos ocos de vidro delgado interiormente revestido da chamada esencia de perlas ou esencia de Oriente.
-Pero esa esencia de perlas -dixo o canadense- debe custar cara.
-Practicamente nada. Non é outra cousa que o albeto, a sustancia prateada das escamas do alburno,
conservado en amoníaco. Non ten valor algún.
-Quizá fóra por iso polo que Kat Tender casou con outro -dixo filosóficamente Ned Land.
-Pero, volvendo ás perlas de moi alto valor -dixen-, non creo que xamais soberano algún posuíse unha superior á do capitán Nemo.
-Esta -dixo Consed, mostrando unha magnífica perla na vitrina.
-Estou seguro de non equivocarme ao asignarlle como mínimo un valor de dous millóns de...
-De francos -dixo vivamente Conseil.
-Si -dixen-, dous millóns de francos, sen que lle custara seguramente máis traballo que recollela.
-Quen nos di que non podamos mañá atopar outra de tanto valor? -dixo Ned Land.
-Bah! -exclamou Conseil.
-E por que non?
-Para que nos servirían eses millóns, a bordo do Nautilus?
-A bordo, para nada -dixo Ned Land-; pero... fóra...
-Oh! Fóra de aquí! -exclamou Conseil, movendo a cabeza.
-Ned Land ten razón -dixen-, e se volvemos algunha vez a Europa ou a América cunha perla millonaria, teremos algo que dará unha gran autenticidade e ao mesmo tempo un alto prezo ao relato das nosas aventuras.
-Xa o creo -dixo o canadense.
Pero Conseil, atraído sempre polo lado instructivo das cousas, preguntou:
-É perigosa a pesca de perlas?
-Non -respondín vivamente-, sobre todo, se se toman certas precaucións.
-Que pode arriscarse nese oficio? Tragar unas cantas bocanadas de auga salgada? -dixo Ned Land.
-Ten vostede razón, Ned. Á propósito -dixen, tratando de remedar a naturalidade do capitán Nemo-, non ten vostede medo das quenllas?
-Eu? Medo eu, un arponeiro profesional? O meu oficio é burlarme deles.
-É que non se trata de arponearlos, de izalos á ponte dun barco, de esnaquizalos, de abrirlles o ventre e arrincarlles o corazón para logo botalos ao mar.
-Entón, do que se trata é de...
-Si.
-Na auga?
-Na auga.
-Ben, cun bo arpón! Sabe vostede, señor profesor? As quenllas teñen un defecto, e é que necesitan porse tripa arriba para cravarlle os dentes, e mentres tanto...
Daba calafríos a forma con que Ned Land dixo iso de «cravarlle os dentes».
-E ti, Conseil, que pensas disto?
-Eu serei franco co señor.
«Vaia! Menos mal!», pensei.
-Se o señor afronta ás quenllas, non vexo por que o seu fiel servente non o faría con el.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.