Jorge Luís Borges
Ninguén o viu desembarcar na anónima noite, ninguén viu a canoa de bambú sumíndose no lodo sacro, pero aos poucos días ninguén ignoraba que o home taciturno viña do Sur e que a súa patria era unha das infinitas aldeas que están augas arriba, no flanco violento da montaña, onde o idioma zend non está contaminado de grego e onde é infrecuente a lepra. O certo é que o home gris bicou o lodo, repechou a ribeira sen apartar (probablemente, sen sentir) as cortadeiras que lle laceraban as carnes e arrastrouse, mareado e ensanguentado, até o recinto circular que coroa un tigre ou cabalo de pedra, que tivo algunha vez a cor do lume e agora o da cinza. Ese redondel é un templo que devoraron os incendios antigos, que a selva palúdica profanou e así o seu deus non recibe xa honra dos homes. O forasteiro tendeuse baixo o pedestal. Espertouno o sol alto. Comprobou sen asombro que as feridas cicatrizaran; pechou os ollos pálidos e durmiu, non por fraqueza da carne senón por determinación da vontade. Sabía que ese templo era o lugar que requiría o seu invencible propósito; sabía que as árbores incesantes non lograran estrangular, río abaixo, as ruínas doutro templo propicio, tamén de deuses incendiados e mortos; sabía que a súa inmediata obriga era o soño. Cara á medianoite espertouno o berro inconsolable dun paxaro. Rastros de pés descalzos, uns figos e un cántaro advertíronlle que os homes da rexión espiaran con respecto o seu soño e solicitaban o seu amparo ou temían a súa maxia. Sentiu o frío do medo e buscou na muralla dilapidada un nicho sepulcral e tapouse con follas descoñecidas.
O propósito que o guiaba non era imposible, aínda que si sobrenatural. Quería soñar un home: quería soñalo con integridade minuciosa e impolo á realidade. Ese proxecto máxico había esgotado o espazo enteiro da súa alma; se alguén lle preguntou o seu propio nome ou calquera trazo da súa vida anterior, non acertaría a responder. Convíñalle o templo inhabitado e esnaquizado, porque era un mínimo de mundo visible; a proximidade dos labradores tamén, porque estes encargábanse de subvenir ás súas necesidades frugales. O arroz e as froitas do seu tributo eran pábulo suficiente para o seu corpo, consagrado á única tarefa de durmir e soñar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.