Ao día seguinte, 12 de febreiro, ao despuntar o día, o Nautilus emerxeu á superficie. Eu precipiteime á plataforma. A tres millas, ao Sur, debuxábase vagamente a silueta de Pelusa. Un torrente leváranos dun mar a outro. Pero ese túnel, de fácil descenso, debía ser impracticable en sentido oposto. Cara ás sete da mañá, Ned e Conseil uníronse a min na plataforma. Os dous inseparables compañeiros durmiran tranquilamente, sen preocuparse das proezas realizadas mentres tanto polo Nautilus. O canadense dirixiuse a min e preguntoume cun ton burlón:
-Que, señor naturalista, e ese Mediterráneo?
-Estamos a flotar na súa superficie, amigo Ned.
-Como! Así que esta mesma noite! -exclamou Conseil.
-Si, esta mesma noite, nalgúns minutos, franqueamos ese istmo infranqueable.
-Non mo creo -respondeu o canadense.
-Pois se equivoca, señor Land. Esa costa baixa que se redondea cara ao Sur é a costa exipcia.
-A outro con esas, señor -replicou o testarudo canadense.
-Posto que o señor afírmao, Ned, hai que crer ao señor.
-Ademais, Ned, o capitán Nemo fíxome a honra de convidarme a ver o seu túnel. Estiven ao seu lado, na cabina do temoneiro, mentres el mesmo dirixía ao Nautilus a través do estreito paso.
-Ouiu vostede, Ned? -dixo Conseil.
-Vostede, que ten tan boa vista -engadín-; pode ver desde aquí os diques de Port-Said que se internan mar dentro. O canadense mirou atentamente.
-En efecto, ten vostede razón, señor profesor, e o seu capitán é un home extraordinario. Estamos no Mediterráneo. Ben. Charlemos, pois, se lle parece, dos nosos asuntos, pero sen que ninguén poida ouvirnos.
Comprendín a intención do canadense. En todo caso, pensei que máis valía falar, posto que así o desexaba, e fómonos o tres a sentarnos preto do fanal, onde estariamos menos expostos ás salpicaduras das ondas.
-Escoitámos, Ned -díxenlle-, que é o que ten vostede que comunicarnos?
-O que teño que comunicar é moi sinxelo. Estamos en Europa, e antes de que os caprichos do capitán lévennos ao fondo dos mares polares ou de novo a Oceanía, debemos abandonar o Nautilus.
Debo confesar que continuaba resultándome embarazosa esa discusión co canadense. Eu non quería de ningún xeito coartar a liberdade dos meus compañeiros, e con todo non tiña o menor desexo de deixar ao capitán Nemo. Grazas a el, grazas ao seu aparello, ía eu completando cada día os meus estudos oceanográficos e reescribindo o meu libro sobre os fondos submariños no seo mesmo do seu elemento. Certamente, xamais volvería ter unha ocasión semellante de observar as marabillas do océano. Eu non podía, pois, facerme á idea de abandonar o Nautilus antes de completar o ciclo das miñas investigacións.
-Amigo Ned, respóndame francamente. Abúrrese vostede a bordo? Lamenta que o destino lle lanzase en mans do capitán Nemo?
Durante algúns instantes, o canadense gardou silencio. Logo, cruzándose de brazos, dixo:
-Francamente, non me pesa esta viaxe baixo o mar. E sentireime contento de facelo. Pero para facelo, mester é que terminase. Esa é a miña opinión.
-Terminará, Ned.
-Onde e cando?
-Onde? Non o sei. Cando? Non podo dicilo. Supoño que acabará cando estes mares non teñan xa nada que ensinarnos. Todo o que ten comezo ten forzosamente fin neste mundo.
-Eu penso como o señor -dixo Conseil-, e é moi posible que tras percorrer todos os mares do Globo, o capitán Nemo déanos o voo ao tres.
-O voo! -exclamou o canadense- Un bato, quere dicir?
-Non esaxeremos, señor Land. Non temos nada que temer do capitán Nemo, pero tampouco comparto a esperanza de Conseil. Coñecemos os segredos do Nautilus, e non creo que o seu comandante tome o risco de velos correr polo mundo, por darnos a liberdade.
-Pero, entón, a que espera vostede? -preguntou o canadense.
-A que se presenten circunstancias favorables, que poderemos e deberemos aproveitar, xa sexa agora xa dentro de seis meses.
-Xa, xa! -dixo Ned Land-. E onde cre que estaremos dentro de seis meses, señor naturalista?
-Talvez aquí, talvez en China. Vostede sabe como corre o Nautilus. Atravesa os océanos como unha golondrina o aire ou un exprés os continentes. Non rexeita os mares frecuentados. Quen nos di que non vai aproximarse ás costas de Francia, de Inglaterra ou de América, nas que poderiamos tentala evasión tan ventaxosamente como aquí?
-Señor Aronnax, os seus argumentos caen pola base. Fala vostede en futuro: «Estaremos alí... estaremos aló ... ». Eu falo en presente: «Agora estamos aquí, e hai que aproveitar a ocasión».
Posto contra o muro pola lóxica de Ned Land e sentíndome batido nese terreo, non sabía xa a que argumentos apelar.
-Señor, supoñamos, por imposible que sexa, que o capitán Nemo ofrecéselle hoxe mesmo a liberdade. Que faría vostede?
-Non o sei -respondin.
-E se engadise que esa oferta non volvería facerlla nunca máis, aceptaría vostede?
Non respondín.
-E que é o que pensa o amigo Conseil? -preguntou Ned Land.
-O amigo Conseil -respondeu plácidamente o interrogado- non ten nada que dicir. Está absolutamente desinteresado. Do mesmo xeito que o señor e que o seu camarada Ned, é solteiro. Nin muller, nin fillos, nin parentes espéranlle. Está ao servizo do señor, pensa como o señor, fala como el, e por iso, e sentíndoo moito, non debe contarse con el para formar maioría. Dúas persoas tan só están en presenza: o señor, dun lado, e Ned Land, doutro. Devandito isto, o amigo Conseil escoita e está disposto a marcar os tantos.
Non puiden impedirme sorrir ao ver como Conseil aniquilaba por completo a súa personalidade. No fondo, o canadense debía estar encantado de non telo contra el.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.