Foi un caloroso día de verán. A miña irmá e eu pasabamos fronte á porta dun casarío que estaba no camiño de regreso a casa. Non se se golpeou esa porta por travesura ou distracción, nin tan só ameazou co puño sen chegar a tocala sequera. Cen metros mais adiante, xunto ao camiño real que viraba á esquerda, empezaba o pobo. Non o coñeciamos, pero ao cruzar fronte á casa que estaba inmediatamente despois da primeira, saíron de aí uns homes facéndonos uns acenos amables ou de advertencia; estaban asustados, encollidos de medo. Sinalaban cara ao casarío e facíannos lembrar o golpe contra a porta. Os donos denunciaríannos e inmediatamente comezaría o sumario. Eu permanecía calmo, tranquilizaba á miña irmá. Posiblemente nin sequera tocara, e se en realidade fixérao, ninguén podería acusala por iso. Tentei facer entender isto ás persoas que nos rodeaban; escoitábanme pero absténdose de emitir xuízo algún. Despois dixeron que non só a miña irmá senón tamén eu sería acusado.
Eu asentía riseiro coa cabeza. Todos volviamos nosa vista atrás, cara ao casarío, tan atentamente coma se fora unha afastada cortina de fume tras a cal fose aparecer un incendio. O que pronto vimos, en realidade foi a uns xinetes que entraron polo portón do casarío. Un rebumbio ao levantarse, cubriuno todo; só brillaban as puntas das enormes lanzas. Apenas a tropa desaparecera no patio, cando debeu, ao parecer, facer dar volta aos seus corceis, pois volveu saír en dirección nosa. Apartei á miña irmá dun empurrón, eu encargaríame de pór todo en orde. Ela non quixo deixarme só. Expliqueille que para que se vise mellor vestida ante os señores debía, polo menos, cambiarse de roupas. Por fín fíxome caso e iniciou o longo camiño a casa. Xa estaban os xinetes xunto a nós e case ao tempo de apearse preguntaron pola miña irmá.
- Non está aquí de momento -foi a medorenta resposta,- pero virá mais tarde.
A contestación recibiuse con indiferenza. Parecía que ante todo, o importante era acharme. Destacaban, de entre eles, o xuíz, un home novo e vivaz, e o seu silencioso axudante chamado Assmann. Convidáronme a pasar á taberna campesiña. Lentamente, balanceando a cabeza, xogando cos tiradores, comecei a camiñar baixo as miradas severas dos señores. Aínda cría que unha soa palabra sería suficiente para que eu, que vivía na cidade, fose liberado, mesmo con honras, nese pobo campesiño. Pero logo de atravesar o limiar da porta, puiden escoitar ao xuíz que se achegou a recibirme:
-Este home dáme mágoa.
Sen ningunha dúbida, non se refería con isto ao meu estado actual senón ao que me esperaba no futuro. a habitación parecíase mais á cela dunha prisión que a unha taberna rural. Das grandes laxas da parede, escura e sen adornos, pendía, en algures, unha argolla de ferro, e no centro da habitación algo que era medio catre e medio mesa de operacións. Podería eu respirar outros aires que os dun cárcere? Velaquí o gran dilema. Ou, mellor devandito, o que sería o gran dilema, se eu tivese algunha perspectiva de ser deixado en liberdade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.