11 de xaneiro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLVII)

-Ah! -exclamou Ned Land-. Se estivese eu a bordo dun baleeiro, velaí unha vista que me faría feliz! É un animal de gran tamaño. Mire con que potencia despiden as súas espiráculos columnas de aire e vapor. Mil diantres! Por que hei de verme encadeado a este armatoste metálico?
-Así, Ned-díxenlle-, aínda vive en vostede o vello pescador..
-Cre vostede, señor, que un pescador de baleas pode esquecer o seu antigo oficio? É que pode un hastiarse algunha vez das emocións dunha caza como esa?
-Non pescou nunca nestes mares, Ned?
-Nunca, señor. Unicamente nos mares boreais, tanto no estreito de Bering como no de Davis.
-Entón, a balea austral élle descoñecida. A que pescou vostede até agora é a balea franca que nunca se arriscaría a atravesar as augas cálidas do ecuador.
-Que é o que me está vostede dicindo, señor profesor? -replicou o canadense, nun ton que denotaba a súa incredulidade.
-Digo o que é.
-Ah, si? Pois, mire vostede, o que fala no ano 65, ou sexa, hai dous anos e medio, capturou, preto de Groenlandia, unha balea que levaba aínda no seu flanco o arpón marcado dun baleeiro de Bering. Pois ben, eu pregúntolle como un animal arponeado ao oeste de América puido vir facerse matar ao Leste sen ter franqueado o ecuador, tras pasar xa sexa polo cabo de Fornos, xa polo de Boa Esperanza.
-Penso o mesmo que o amigo Ned -dixo Conseil- e agardo a resposta do señor.
-Pois o señor respóndevos, amigos meus, que as baleas están localizadas, segundo as súas especies, nalgúns mares que non abandonan. Se un destes animais pasou do estreito de Bering ao de Davis é, simplemente, porque debe existir un paso dun mar a outro, xa sexa polas costas de América ou polas de Asia.
-Hai que crerlle? -dixo o canadense, á vez que pechaba un ollo.
-Hai que crer ao señor -sentenciou Conseil.
-Así, pois -dixo o canadense-, como nunca pesquei nestas paraxes non coñezo as baleas que os habitan, non é así?
-Así é, Ned.
-Pois razón de máis para coñecelas- dixo Conseil.
-Miren! Miren! -gritou o canadense, cunha voz conmovida-. Achégase! Veñen cara a nós! Está a desafiarme! Sabe que non podo nada contra ela!
Ned golpeaba a plataforma co pé e o seu brazo axitábase blandindo un arpón imaxinario.
-Son tan grandes estes cetáceos como os dos mares boreais?
-Case, case, Ned.
-É que eu vin baleas moi grandes, señor, baleas que medían até cen pés de lonxitude. E ouvín dicir que a hullamock e a umgallick das illas Aleutianas exceden ás veces os cento cincuenta pés.
-Iso paréceme esaxerado -respondín-. Eses animais non son máis que balenópteros, provistos de aletas dorsais, e, do mesmo xeito que os cachalotes, son xeralmente máis pequenos que a balea franca. A mirada do canadense non se apartaba do océano.
-Ah! Achégase, vén cara ao Nautilus!
Logo, renovou a conversación.
-Fala vostede do cachalote coma se fose un pequeno animal. Con todo, falouse de cachalotes xigantescos. Son uns cetáceos intelixentes. Algúns, dise, cóbrense de algas e fucos, e tómaselles entón por illotes sobre os que se acampa e faise lume...
-E edifícanse casas -dixo Conseil.
-En efecto, señor bromista -respondeu Ned Land-. E logo, un bo día, o animal mergúllase e leva a todos os seus habitantes ao fondo do abismo.
-Como nas viaxes de Simbad o Mariño- repliquei rindo-. Parece, señor Land, que lle gustan as historias extraordinarias. Que cachalotes, os seus! Espero que non llo crea.
Moi seriamente, respondeu así o canadense:
-Señor naturalista, das baleas hai que crerllo todo. Ah, como marcha esa! Como se desvía ... ! Dise que estes animais poderían dar a volta ao mundo en quince días.
-Non direi que non.
-Pero o que seguramente non sabe vostede, señor Aronnax, é que nos comezos do mundo as baleas marchaban máis rapidamente aínda.
-Ah, si? De verdade, Ned? E por que?
-Porque entón tiñan a cola ao ancho, como os peixes, é dicir, que a cola, comprimida verticalmente, batía a auga de esquerda a dereita e de dereita a esquerda. Pero o Creador, ao darse conta de que marchaban demasiado rapidamente, torceulles a cola, e desde entón azoutan a auga de arriba a abaixo, en detrimento de a súa velocidade.
-Ben, Ned -dixen, tomando unha expresión do canadense-, hai que crerlle?
-Non demasiado -respondeu Ned Land-, non máis que se lle dixese que hai baleas de trescentos pés de lonxitude e de cen mil libras de peso.
-Moito é iso, en efecto. Con todo, hai que admitir que algúns cetáceos adquiren un desenvolvemento considerable, posto que, ao parecer, dan até cento vinte toneladas de aceite.
-Iso é verdade, iso vino eu -dixo o canadense.
-Créoo, Ned, como creo que hai baleas que igualan en tamaño a cen elefantes. Calcule vostede o efecto que pode producir unha masa así lanzada a toda velocidade.
-É verdade que poden botar un barco a pique? -preguntou Conseil.
-Non o creo -respondin-. Cóntase, con todo, que en 1820, precisamente nestes mares do Sur, unha balea precipitouse contra o Essex e fíxolle retroceder a unha velocidade de catro metros por segundo. As ondas penetraron pola popa e o Essex foise a pique deseguido.
Ned miroume cun aire burlón, e dixo:
-En canto a min, recibín unha rabexada de balea; no meu bote, claro. Os meus compañeiros e eu vímonos despedidos a unha altura de seis metros. Pero á beira da balea do señor profesor, a miña non era máis que un ballenato.
-Viven moitos anos estes animais? -preguntou Conseil.
-Mil anos -respondeu o canadense, sen vacilar.
-Como o sabe vostede, Ned?
-Porque así se di.
-E por que se di?
-Porque se sabe.
-Non, Ned, iso non se sabe, suponse, e esa suposición baséase neste razoamento. Hai catrocentos anos, cando os pescadores lanzáronse por vez primeira en persecución das baleas, estas tiñan un tamaño moi superior ao actual. Suponse, pois, bastante loxicamente, que a inferioridade das actuais baleas débese a que non tiveron tempo de alcanzar o seu completo desenvolvemento. Isto é o que fixo dicir a Buffon que estes cetáceos podían e debían vivir mil anos. Óuime vostede?
Pero Ned Land non ouvía nin escoitaba. A balea continuaba achegándose e el seguíaa, devorándoa cos ollos.
-Non é unha balea, son dez, vinte, é unha manda enteira! E non poder facer nada! Estar aquí, atado de pés e mans!
-Por que non pide permiso de caza ao capitán Nemo, amigo Ned?
Non acabara aínda Conseil de falar, cando xa Ned Land precipitábase ao interior en busca do capitán.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.