2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLVIII)

Algúns instantes despois, ambos reaparecían na plataforma. O capitán Nemo observou a manda de cetáceos que evolucionaba a unha milla do Nautilus.
-Son baleas austrais -dixo-. Hai aí a fortuna dunha frota de baleeiros.
-E ben, señor -dixo o canadense-, non podería eu darlles caza, aínda que só fose para non esquecer o meu antigo oficio de arponeiro?
-Para que? -respondeu o capitán Nemo-. Cazar unicamente por destruír? Non necesitamos aceite de balea a bordo.
-Con todo -dixo o canadense-, no mar Vermello vostede autorizounos a perseguir a un dugongo.
-Tratábase entón de procurar carne fresca á miña tripulación. Aquí sería matar por matar. Xa sei que é este un privilexio reservado ao home, pero eu non admito estes pasatempos mortíferos. É unha acción condenable a que cometen os do seu oficio, señor Land, ao destruír a estes seres bos e inofensivos que son as baleas, tanto a austral como a franca. Xa han despoblado toda a baía de Baffin e acabarán aniquilando unha clase de animais útiles. Deixe, pois, tranquilos a estes desgraciados cetáceos, que bastante teñen xa cos seus inimigos naturais, os cachalotes, os espadóns e a serra.
Fácil é imaxinar a cara do canadense ante ese curso de moral. Empregar semellantes razoamentos cun cazador, palabras perdidas. Ned Land miraba ao capitán Nemo, e era evidente que non comprendía o que este quería dicirlle. Tiña razón o capitán. O bárbaro, desconsiderado encarnizamiento dos pescadores fará desaparecer un día a última balea do océano. Ned Land asubiou entre dentes o seu Yankee doodle, meteuse as mans nos petos e volveunos as costas. O capitán Nemo observaba a manda de cetáceos. Súbitamente, dirixiuse a min.
-Tiña eu razón en dicir que, sen contar ao home, non lle faltan ás baleas inimigos naturais. Deica pouco esas van pasar un mal intre. Distingue vostede, señor Aronnax, eses puntos negruzcos en movemento, a unhas oito millas, a sotavento?
-Si, capitán -respondín.
-Son cachalotes, animais terribles que atopei ás veces en mandas de douscentos ou trescentos. A eses animais crueis e daniños, si que está xustificado exterminalos. Ao ouvir estas palabras, o canadense volveuse con viveza.
-Pois ben, capitán -dixen-, estamos a tempo, en interese das baleas.
-Inútil exporse, señor profesor. O Nautilus bástase a si mesmo para dispersar a eses cachalotes, armado como está dun espolón de aceiro que, creo eu, vale tanto polo menos como o arpón do señor Land.
O canadense non se molestou en disimular o que pensaba, encolléndose de ombreiros. Atacar a golpes de espolón aos cetáceos! Onde, cando se viu tal cousa?
-Espere, señor Aronnax -dixo o capitán Nemo-. Imos mostrarlle unha caza que non coñece vostede aínda. Nada de piedade con estes feroces cetáceos. Non son máis que boca e dentes.
Boca e dentes. Non se podía definir mellor ao cachalote macrocéfalo, cuxo tamaño excede ás veces os vinte e cinco metros. A cabeza enorme deste cetáceo ocupa case o terzo do seu corpo. Mellor armado que a balea, que ten una mandíbula superior dotada unicamente de barbas, está provisto de vinte e cinco grandes dentes de vinte centímetros de altura, cilíndricos e cónicos no seu vértice, que pesan dúas libras cada un. Na parte superior da súa enorme cabeza, en grandes cavidades separadas por cartilagos, contén de trescentos a catrocentos quilogramos dese aceite precioso chamado «esperma de balea». O cachalote é un animal feo, «máis cabezudo que peixe», segundo a observación de Fredol, mal construído, «malogrado», por así dicilo, en toda a parte esquerda da súa estrutura e coa visión limitada apenas ao seu ollo dereito. A monstruosa manda continuaba achegándose. Vira xa ás baleas e dispúñase a atacalas. Podía predicirse de antemán a vitoria dos cachalotes, non só por estar mellor conformados para o ataque que os seus inofensivos adversarios, senón tamén porque poden permanecer máis tempo baixo a auga sen subir a respirar á superficie. Era tempo xa de acudir en socorro das baleas. O Nautilus comezou a navegar entre dúas augas.