CHARLES DICKENS - A VISITA DO
SEÑOR TESTADOR
Charles John Huffam Dickens naceu en Portsmouth, Inglaterra, o 7 de febreiro de 1812. Foi un famoso novelista inglés, un dos máis coñecidos da literatura universal, e o principal da era victoriana.
O señor Testator alugou unha serie de habitacións en Lyons Inn, pero tiña un
mobiliario moi escaso para o seu dormitorio e ningún para a súa sala de estar. Vivira nestas condicións varios meses invernais e as habitacións resultábanlle moi nudas e frías. Un día, pasada a medianoite, cando estaba
sentado escribindo e quedáballe aínda moito por escribir antes de deitarse,
decatouse de que non tiña carbón. Habíao abaixo, pero nunca fora ao
soto; con todo, a chave do soto estaba na repisa da súa cheminea e
se baixaba e abría o soto que lle correspondía podía supor que o carbón que
nel houbese sería o seu.
En canto á súa lavandeira, vivía entre as vagonetas
de carbón e o barqueiros do Támesis, pois naquela época había barqueiros no
Támesis, nun descoñecido buraco xunto ao río, nos canellóns e carreiros
do outro lado do Strand. Polo que se refire a calquera outra persoa coa
que puidese atoparse ou lle puidese pór obxeccións, Lyons Inn estaba chea de
persoa durmidas, bébedas, sensibleiras, extravagantes, que, apostaban, que
meditaban sobre a maneira de renovar ou reducir unha factura... todas elas
durmidas ( ou espertas pero preocupadas polos seus propios asuntos).
O señor Testator colleu cunha man o cubo do carbón, a vela e a chave coa
outra, e descendeu ás tristes cavernas subterráneas do Lyons Inn, desde
onde os últimos vehículos das rúas resultaban estruendosos e todas as
tubaxes da veciñanza parecían ter o de Macbeth pegado á garganta e
estar a tratar de cuspilo. Tras andar ás apalpadelas de aquí cara alá entre as
portas baixas sen propósito algún, o señor Testator chegou por fin a unha porta
de cadeado oxidado na que axustaba a súa chave. Tras abrir a porta con grandes
problemas e mirar ao interior, descubriu que non había carbón, senón unha confusa
chea de mobles. Alarmado por aquela intrusión nas propiedades doutra
persoa, pechou de novo a porta, atopou o seu soto, encheu o cubo e volveu
a subir as escaleiras.
Pero os mobles que vira pasaban correndo incesantemente pola mente
do señor Testator, coma se movésense sobre coxinetes, cando ás cinco da
mañá, xeado de frío, dispúxose a deitarse. Sobre todo desexaba unha mesa
para escribir, e o moble que estaba ao fondo da chea era precisamente un
escritorio.
Pola mañá apareceu a súa lavandeira, saída do seu tobo,
para facerlle o té, artificiosamente levou a conversa ao tema dos
sotos e os mobles; pero resultou evidente que as dúas ideas non se conectaron na mente da criada. Cando esta deixoulle só sentado ante
o almorzo e pensando nos mobles, acordouse que o ferrollo estaba oxidado e
deduciu diso que os mobles debían estar almacenados nos sotos desde
facía moito tempo... que quizá o seu propietario esquecéraos, ou mesmo
morrera. Tras pensar niso varios días, durante os cales non puido
obter en Lyons Inn noticia algunha sobre os mobles, desesperouse e decidiu
tomar prestada a mesa. Fíxoo aquela mesma noite.
E non tiña a mesa cando
decidiu tomar prestado tamén unha cadeira de brazos; e aínda non o tiña cando pensou
coller unha libraría, e logo un diván, e logo unha alfombra grande e outra
pequena. Para entón deuse conta de que se aproveitara tanto
dos mobles que non poderían empeorar as cousas se os tomaba prestados todos.
E en consecuencia, fíxoo así e deixou pechado o soto. Sempre o pechaba tras cada visita. Subira cada un dos mobles na escuridade
da noite, e no mellor dos casos sentiuse tan perverso como
un ladrón de cadáveres. Todos os mobles estaban sucios e costrosos cando os levou ás súas habitacións, e tivo que puílos, coma se fose un asasino
culpable, mentres Londres durmía.
O señor Testator viviu nas súas habitacións amobladas dous ou tres anos, ou máis, e
gradualmente foise afacendo á idea de que os mobles eran seus. Era
esa unha sensación que lle resultaba convinte ata que de súpeto, unha noite a unha
hora tardía, escoitou uns pasos nas escaleiras, e unha man que rozaba a
porta buscando o chamador, e logo unha chamada profunda e solemne que actuou
como un resorte na cadeira de brazos do señor Testator, lanzándoo fora del, pois
con gran prontitude atendeu á chamada,
O señor Testator achegouse á porta cunha vela na man e atopou alí
a un home moi pálido e alto; estaba un pouco encorvado; os seus ombreiros eran moi
altos, o peito moi estreito e o nariz moi vermello; un tipo verdadeiramente ridículo.
Envolvíase nun raído e longo abrigo negro que por diante se pechaba con máis
agullas que botóns, e oprimía debaixo do brazo un paraugas sen mango, coma se
estivese a tocar unha gaita.
-Rógolle que me perdoe, pero pode vostede informarme...? -empezou a dicir, pero
detívose; os seus ollos pousáronse nalgún obxecto da habitación.
-Se podo informarlle de que? -preguntou o señor Testator observando alarmado
aquela detención.
-Rógolle que me perdoe -proseguiu o descoñecido-. Pero... non era esta a
pregunta que ía facerlle... non estou a ver un pequeno moble que me pertence?
O señor Testator empezara a dicir, tartamudeando, que non sabía, cando o
visitante deslizouse ao seu lado introducíndose na habitación. Unha vez dentro,
cunhas maneiras de trasgo que deixaron conxelado até o tuétano ao señor
Testator, examinou primeiro o escritorio, e dixo: «meu», daquela a cadeira de brazos, do que
dixo: «meu», daquela a libraría, e dixo: «miña»; logo deu a volta a unha esquina
da alfombra e dixo: «miña!»
En resumo, inspeccionou sucesivamente todos os
mobles sacados do soto afirmando que eran seus. Cara ao final da
investigación, o señor Testator deuse conta de que estaba empapado de licor e
que o licor era xenebra, pero a xenebra non lle volvía inestable nin na súa maneira
de falar nin no seu porte, senón que lle engadía en ambos os aspectos certa rixidez.
O señor Testator atopábase nun estado terrible, pois (segundo redactou a
historia) por primeira vez deuse conta plenamente das consecuencias posibles
do que fixera intrépida e descuidadamente. Despois de que estivesen un
intre en pé mirándose o un ao outro, con voz temblorosa empezou a dicir:
-Señor, doume conta de que lle debo a explicación, compensación e restitución
máis completa Os mobles serán seus. Permítame rogarlle que sen malos modos e
sen sequera unha irritación natura pola súa banda, poderiamos ter un pouco...
-... de algo para beber -interrompeulle o descoñecido-. Estou de acordo.
O señor Testator pensara dicir «un pouca de conversa tranquila», pero
con gran alivio aceptou a emenda. Sacou unha garrafa de xenebra e estaba
a procura de conseguir auga quente e azucre cando se deu conta de que o visitante bebera xa a metade do contido. Coa auga quente e
azucre, a visita bebeuse o resto antes de levar unha hora na habitación
segundo as campás da igrexa de Santa María do Strand; e durante o proceso
rumoreaba frecuentemente para si mesmo: «meu!.
Cando se acabou a xenebra e o señor Testator preguntou o que ía suceder,
o visitante levantouse e dixo con crecente rixidez:
-Señor, a que hora da mañá resultará conveniente?
-Ás dez? -arriscouse a suxerir o señor Testator.
-Ás dez entón, señor, nese momento estarei aquí -afirmou e logo quedou
un intre contemplando ociosamente ao señor Testator, para engadir-: que Deus lle bendíga! E como está a súa esposa?
O señor Testator (que non casara nunca) respondeu con gran sentimento:
-Con gran ansiedade, a pobre, pero ben noutros aspectos.
Entón o visitante deu a volta e marchouse, caéndose dúas veces polas
escaleiras. Desde ese momento non volveu saber del. Non soubo se se tratou dunha pantasma, ou dunha ilusión espectral da conciencia, ou dun
bébedo que non tiña ningunha relación co cuarto, ou do dono verdadeiro dos
mobles cunha recuperación transitoria da memoria; non soubo
se chegara a salvo a casa, ou se non tiña casa algunha á que ir; non soubo se
polo camiño matouno o licor, ou se viviu no licor para sempre; non volveu a
saber nada del.
Esta foi a historia, traspasada cos mobles e considerada
auténtica polo que os recibiu nunha serie de habitacións da parte
superior da triste Lyons Inn.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.