E nese instante volveu á realidade: o corredor escuro fronte
ao pavillón de comúns; as escasas lanternas coa súa tenue luz, o enxame
de tolos -pampos, os ollos redondos, petrificados no seu frenesí- que estaban pegados ao chan, coma se nunca máis fosen moverse nas súas
vidas; os gardiáns, tendidos no chan onde os deixou fóra
de combate co seu neuroinxector.
Todo estaba alí.
Pero non tiña sentido.
A escena parecía unha imaxe de 3D descomposta, coma se desconectarase a banda de son explicativa.
Os recordos volvían lenta e penosamente.
Parecía coma se transcorresen horas, quizá días. Era unha sensación
intolerable.
Houbo algo parecido a un chasquido.
Como unha rama seca.
Soamente un minuto. O reconto non tardara máis.
Todo estaba igual.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.