2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LVII)

A maior parte das focas durmían sobre as rocas ou sobre a area. Entre as focas propiamente ditas que non teñen orellas externas -difiren niso das otarias, que teñen as orellas saíntes observei algunhas variedades de estenorrincos, de tres metros de lonxitude, de pelo branco, con cabezas de bull-dogs, armados de dez dentes en cada mandíbula, con catro incisivos arriba e abaixo e dous grandes caninos recortados en forma de flor de lis. Entre eles había tamén elefantes mariños, especie de focas de trompa curta e móbil, os xigantes da especie, cunha lonxitude de dez metros e unha circunferencia de vinte pés.
Non fixeron ningún movemento ao achegarnos.
-Non son animais perigosos? -preguntou Conseil.
-Non, a menos que se lles ataque. Cando unha foca defende aos seus pequenos o seu furor é terrible e non é raro que acabe esnaquizando a embarcación dos pescadores.
-Está no seu dereito -replicou Conseil.
-Non digo que non.
Dúas millas máis lonxe, vímonos detidos polo promontorio que protexía á baía dos ventos do Sur. O promontorio caía a pico sobre o mar escumoso baixo a ondada. Máis aló resoaban uns formidables ruxidos, como só unha manda de rumiantes puidese producir.
-Que é iso? Un concerto de touros? -preguntou Conseil.
-Non, un concerto de morsas.
-Bátense?
-Bátense ou xogan.
-Mal que lle pese ao señor, habería que ver iso.
-Hai que velo, Conseil.
E henos alí franqueando as negruzcas rocas, no medio de derrubamentos caprichosos e camiñando sobre pedras esvaradías polo xeo. Máis dunha vez caín rodando a expensas das miñas cadeiras. Conseil, máis prudente ou máis sólido, non tropezaba nunca. Axudábame a levantarme, dicíndome á vez:
-Se o señor tivese a bondade de separar as pernas, conservaría mellor o equilibrio.
Chegados á aresta superior do promontorio, vin unha vasta chaira branca cuberta de morsas que xogaban entre si. Eran bramidos de alegría, non de cólera.
As morsas parécense ás focas pola forma dos seus corpos e pola disposición dos seus membros. Pero a súa mandíbula inferior carece de cairos e de incisivos, e os cairos superiores son dous defensas de oitenta centímetros de longo e de trinta e tres na circunferencia dos seus alvéolos. Estes cabeiros, dun marfil compacto e sen estrías, máis duros que os dos elefantes e menos susceptibles de porse amarelos, son moi buscados. Por iso, as morsas son vítimas dunha caza desconsiderada que non tardará en levalas a súa total aniquilación, pois os cazadores veñen abatendo cada ano máis de catro mil, sen respectar nin ás femias preñadas nin aos exemplares novos.
Puiden examinar de preto e ás miñas anchas a tan curiosos animais, pois a nosa presenza non lles inquietou no máis mínimo. A súa pel era espesa e rugosa, dun ton cobrizo tirando a vermello; a súa pelame, curta e rala. Algunhas tiñan unha lonxitude de catro metros. Máis tranquilas e menos medorentas que as súas
conxéneres do Norte, non confiaban a sentinelas escollidos a misión de vixiar as inmediacións do seu campamento.
Tras examinar a poboación de morsas, decidín regresar. Eran as once, e se o capitán Nemo achábase en condicións favorables para efectuar a súa observación desexaba eu asistir á operación. Non cría eu, con todo, que se mostrase o sol aquel día, oculto como estaba tras as pesadas nubes que esmagaban ao horizonte. Diríase que o astro, celoso, non quería revelar a seres humanos o punto inabordable do Globo.
Emprendemos o regreso cara ao Nautílus seguindo unha estreita pendente que corría ao longo da cima do cantil. Ás once e media chegamos ao lugar en que desembarcaramos. O bote, varado, depositara xa ao capitán en terra. Vinlle alí, en pé sobre unha roca basáltica, cos instrumentos ao seu lado, mirando fixamente ao horizonte setentrional polo que o sol ía describindo a súa curva alongada.
Situeime ao seu lado e esperei en silencio. Chegou o mediodía sen que, do mesmo xeito que a véspera, mostrásese o sol.