26 de marzo de 2014

Fragmento de "Unha árbore, un adeus" de Marina Mayoral

Lémbrome dunha vez que apareceu un can rabioso xunto as aceas de Lourido. Andabamos tódolos nenos da escola ós amorodos e, de súpeto, apareceu aquel can. Aínda me parece que o vexo co fuciño cheo de escuma e os ollos roxos de sangue. Veuse cara a nós e todos botaron a correr, todos menos eu, que estaba cunha perna escaiolada e ti, que te puxeches diante para protexerme. Non tiñas nin unha vara, nin unha pedra, pero dixeches: "Non pases medo que che ha facer nada", e ficaches alí, cubríndome co teu corpo mentres o can daba voltas arredor de nós regañando os dentes. Entón non sabiamos que había vacinas para a rabia, ou sabiámolo vagamente. O que tiñamos na testa eran contos de cans rabiosos, de xente que morría botando escuma pola boca e arrolándose polo chan ou toupando contra as paredes porque as trababa un can rabioso. Era a peor das mortes, só comparable á dos enterrados vivos. Así que despois daquilo xa non me ficou dúbida sobre o que ti estabas disposto a facer por min. Pero atopábao natural, quero dicir que se fuxises coma os outros sentiríame moi decepcionada...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.