H.P. Lovecraft
Na cima do pico máis alto do mundo habitan os deuses da terra, e non soportan que ningún home fachende de velos. Noutro tempo poboaron os picos inferiores; pero os homes das chairas empeñáronse sempre en escalar as ladeiras de roca e de neve, empuxando aos deuses cara a montañas cada vez máis elevadas, até hoxe, en que só lles queda a última. Ao abandonar os seus cumes anteriores levaron os seus propios signos, salvo unha vez que, segundo dise, deixaron unha imaxe esculpida na cara do monte chamado Ngranek.
Pero agora retiráronse á descoñecida Kadath do deserto frío, onde os homes non entran xamais, e volvéronse severos; e se noutro tempo soportaron que os homes lles desprazasen, agora prohibíronlles que se acheguen; pero se o fan, impídenlles marcharse. Convén que os homes non saiban onde esta Kadath; pola contra, tratarían de escalala na súa imprudencia.
Ás veces, na quietude da noite, cando os deuses da terra senten morriña, visitan os picos onde moraron unha vez, e choran en silencio ao tratar de xogar en silencio nas lembradas ladeiras. Os homes sentiron as bágoas dos deuses sobre o nevado Thurai, aínda que creron que era choiva; e ouviron os seus suspiros nos queixumes dos ventos matinais de Lerion. Os deuses adoitan viaxar nas naves de nubes, e os sabios campesiños teñen lendas que lles disuaden de achegarse a certos picos elevados pola noite cando o ceo se nubla, porque os deuses non son tan indulxentes como noutrora.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.