31 de maio de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXIII)

-Imos marcha atrás? -preguntou Conseil.
-Si -respondín-. O túnel non debe ter saída por ese lado.
-Entón que ... ?
-Entón -dixen- a solución é sinxela. Retrocederemos por onde viñemos e sairemos polo orificio do Sur. Iso é todo.
Ao falar así, trataba eu de parecer máis tranquilo do que realmente estaba.
O Nautilus aceleraba o seu movemento de retroceso, e pronto, marchando a contra hélice, alcanzou unha
gran rapidez.
-Vai supor un atraso -dixo Ned.
-Que importan unhas horas de máis ou de menos, con tal que podamos saír!
-Si -dixo Ned Land-, con tal que podamos saír!
Paseeime durante algúns instantes do salón á biblioteca. Os meus compañeiros, sentados, gardaban silencio. Senteime nun diván e tomei un libro, que comecei a percorrer maquinalmente. Así pasou un cuarto de hora. Conseil achegouse e dixo:
-É interesante o que está a ler o señor?
-Moi interesante -respondín.
-Créoo. É o libro do señor o que está a ler o señor.
-O meu libro?
En efecto, a obra que tiña nas miñas mans era Os Grandes Fondos Mariños. Non me decatara. Pechei o libro, levanteime e volvín pasear. Ned e Conseil levantáronse para retirarse. Retívenlles.
-Quedade aquí, amigos meus. Permanezamos xuntos até o momento en que salgamos deste túnel.
-Como o señor guste -dixo Conseil.
Transcorreron así varias horas, durante as cales observei a miúdo os instrumentos encostados á parede do salón. O manómetro indicaba que o Nautilus mantíñase a unha profundidade constante de trescentos
metros; o compás, que se dirixía sempre cara ao Sur; a corredera, que marchaba a unha velocidade de vinte millas por hora, excesiva nun espazo tan pechado. Pero o capitán Nemo sabía que non había tempo que perder e que os minutos valían séculos nesa situación.
Ás oito e vinte e cinco produciuse un segundo choque. A popa, esta vez. Palidecín. Os meus compañeiros
achegáronse a min. Agarrei a man de Conseil. Interrogámonos coas miradas, máis expresivamente do que fixésemos con palabras.
Naquel momento entrou o capitán no salón e eu dirixinme a el.
-Está pechado o camiño polo Sur? -pregunteille.
-Si, señor. O iceberg, ao envorcarse, pechou toda saída.
-Estamos, pois, completamente bloqueados?
-Si.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.