2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXV)

A auga pareceume singularmente fría, pero pronto me quentou o manexo do pico. Os meus movementos
eran moi libres, a pesar de producirse baixo unha presión de trinta atmosferas. Cando regresei, tras dúas horas de traballo, para tomar un pouco de alimento e de repouso, atopei unha notable diferenza entre o aire puro que me forneceu o aparello Rouquayrol e a atmosfera do Nautilus xa cargada de ácido carbónico. Facía xa corenta e oito horas que non se renovaba o aire e as súas calidades vivificantes debilitáranse considerablemente.
Ás doce horas de traballo non quitaramos máis que unha capa de xeo dun metro de espesor, na superficie delimitada, ou sexa, uns seiscentos metros cúbicos. Admitindo que cada doce horas realizásemos o mesmo traballo, farían falta cinco noites e catro días para levar a termo a nosa empresa.
-Cinco noites e catro días, cando non temos máis que dous días de aire nos depósitos! -dixen aos meus compañeiros.
-Sen contar -precisou Ned-que unha vez que esteamos fose desta condenada trampa estaremos aínda
aprisionados baixo a banca e sen comunicación posible coa atmosfera.
Reflexión xusta. Quen podía prever o mínimo de tempo necesario para a nosa liberación? Non nos asfixiariamos antes de que o Nautilus puidese retornar á superficie do mar? Estaba destinado a perecer
nesa tumba de xeo con todos os que encerraba? A situación era terrible, pero todos mirarámola de fronte e todos estabamos decididos a cumprir co noso deber até o final.
Segundo as miñas previsións, durante a noite arrincouse unha nova capa dun metro de espesor ao inmenso alvéolo. Pero cando pola mañá, revestido da miña escafandra, percorrín a masa líquida a unha temperatura de sete graos baixo cero, observei que as murallas laterais achegábanse aos poucos. As capas de auga afastadas do foso e da calor desprendida polo traballo dos homes e das ferramentas, tendían a solidificarse. Ante este novo e inminente perigo, reducíanse aínda máis nosas posibilidades de salvación. Como impedir a solidificación dese medio líquido que podía facer estalar as paredes do Nautilus coma se fosen de cristal?
Abstívenme de comunicar este novo perigo aos meus dous compañeiros. Para que desanimar, desarmalos desa enerxía que empregaban no penoso traballo de salvamento? Pero cando regresei a bordo, faleille ao capitán Nemo de tan grave complicación.
-Seino -dixo, con ese ton tranquilo que nin as máis terribles circunstancias lograban modificar-. É un perigo máis, pero non vexo ningún outro medio de evitalo que ir máis rápidos que a solidificación. A única posibilidade de salvación está en anticiparnos. Iso é todo.
Anticiparnos! En fin, non debese estrañarme esa forma de falar.
Aquel día, durante varias horas, manexei o pico con gran tesón. O traballo sostíñame. Ademais, traballar era saír do Nautilus, era respirar o aire puro extraído dos depósitos, era abandonar unha atmosfera viciada e empobrecida.
Pola noite, gañaramos un metro máis no foso. Cando regresei a bordo sentinme sufocado polo ácido carbónico de que estaba saturado o aire. Se tivésemos os medios químicos necesarios para expulsar ese gas deletéreo! Pois o osíxeno non nos faltaba, contíñao toda esa auga en cantidades considerables, e descompóndoo coas nosas poderosas pilas restituírianos o fluído vivificante. Pensaba eu niso, a propósito de que era inútil, xa que o ácido carbónico, produto da nosa respiración, invadira todas as partes do navío. Para absorbelo habería que dispor de recipientes de potasa cáustica e axitalos continuamente, pero careciamos desa materia a bordo e nada podía substituíla.
Aquela tarde, o capitán Nemo viuse na obriga de abrir as válvulas dos seus depósitos e lanzar algunhas
columnas de aire puro ao interior do Nautilus. De non facelo, non nos teríamos espertado ao día seguinte.
O 26 de marzo renovei o meu traballo de mineiro. Contra o quinto metro. As paredes laterais e a
superficie inferior da banca aumentaban visiblemente de espesor. Era xa evidente que se unirían antes de que
o Nautilus lograse liberarse. Por un instante, apropiouse de min a desesperación e estiven a piques de soltar
o pico. Para que escavar se había de morrer asfixiado e esmagado por esa auga que se facía
pedra, un suplicio que non puidese imaxinar nin o máis feroz dos salvaxes! Parecíame estar entre as formidables mandibulas dun monstro pechándose irresistiblemente.