2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXII)

O 20 de abril mantivémonos a unha profundidade media de mil cincocentos metros. As terras máis próximas eran as do arquipélago das Lucaias, illas diseminadas como unha chea de lastros na superficie do mar. Elevábanse alí altos cantiis submarinos, murallas rectas formadas por bloques desgastados dispostos en longas fiadas, entre os que se abrían profundos buracos negros que os nosos raios eléctricos non conseguían iluminar até o fondo. Esas rocas estaban tapizadas de grandes herbas, de laminarias xigantescas, de fucos enormes. Era unha verdadeira espaldera de hidrófitos digna dun mundo de titáns.
Estas plantas colosais leváronnos naturalmente a Conseil, a Ned e a min a falar dos animais xigantescos do mar, pois aquelas están evidentemente destinadas a alimentar a estes. Con todo, a través dos cristais do Nautilus, entón case inmóbil, non vin sobre os longos filamentos desas plantas outras variedades que os principais articulados da división dos braquiuros, lambros de longas patas, violáceos e clíos vrovios do mar das Antillas.
Era ao redor das once cando Ned Land atraeu a miña atención sobre un formidable formigueo que se producía a través das grandes algas.
-Son verdadeiras cavernas de polbos -dixen- e non me estrañaría ver a algúns deses monstros.
-Que? Luras? Simples luras, da clase dos cefalópodos? -dixo Conseil.
-Non, polbos de grandes dimensións. Pero o amigo Land debeu equivocarse, pois eu non vexo nada -engadín.
-Síntoo -dixo Conseil-, pois me gustaría moito ver cara a cara a un deses polbos dos que tanto ouvín falar e que poden levar aos barcos até o fondo do abismo. A esas bestas chámanlles kra...
-Cra ... contos-chineses quererá dicir -interrompeulle o canadense, ironicamente.
-Krakens -proseguiu Conseil, acabando a súa frase sen preocuparse da broma do seu compañeiro.
-Xamais se me fará crer que existen tales animais.
-Por que non? -respondeu Conseil-. Nós chegamos a crer no narval do señor.
-E equivocámonos, Conseil.
-Sen dúbida, pero os demais seguen crendo nel.
-É probable, Conseil, pero o que é eu non admitirei a existencia deses monstros ata que os haxa disecado coas miñas propias mans.
-Así que o señor tampouco cre nos polbos xigantescos?
-E quen diaños creu neles? -dixo o canadense.
-Moita xente, Ned.
-Non serán pescadores. Os sabios, talvez.
-Perdón, Ned. Pescadores e sabios.
-Pois eu -dixo Conseil nun ton de absoluta seriedadme acordo perfectamente de ver unha gran embarcación arrastrada ao fondo do mar polos brazos dun cefalópodo.
-Vostede viu iso?
-Si, Ned.
-Cos seus propios ollos?
-Cos meus propios ollos.
-E onde, por favor?
-En Saint-Malo -afirmou imperturbablemente Conseil.
-Ah! No porto? -preguntou Ned Land ironicamente.
-Non, nunha igrexa.
-Nunha igrexa!
-Si, amigo Ned. Era un cadro que representaba ao polbo en cuestión.
-Ah! Vaia! -exclamou Ned Land, rompendo a rir-. O señor Conseil estaba a tomarme o pelo.
-De feito, ten razón -intervín eu-. Ouvín falar dese cadro, pero o tema que representa está sacado dunha lenda, e xa sabedes o que hai que pensar das lendas en materia de Historia Natural. Ademais, cando se trata de monstros, a imaxinación non coñece límites. Non soamente pretendeuse que eses polbos podían levar aos barcos, senón que mesmo un tal Olaus Magnus falou dun cefalópodo, dunha milla de longo, que se parecía máis a unha illa que a un animal. Cóntase tamén que o bispo de Nidros elevou un día un altar sobre unha inmensa roca. Terminada a súa misa, a roca púxose en marcha e regresou ao mar. A roca era un polbo.