30 de agosto de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXV)

O desgraciado estaba perdido. Quen podería arrincarlle a ese poderoso abrazo? O capitán Nemo precipitouse, con todo, contra o polbo, ao que dun machadazo cortoulle outro brazo. O seu segundo loitaba
con rabia contra outros monstros que se empolicaban polos flancos do Nautilus. A tripulación batíase a machadazos. O canadense, Conseil e eu afundiamos as nosas armas nas masas carnosas. Un forte cheiro de almizcle apestaba a atmosfera.
Por un momento crin que o desgraciado que fora enlazado polo polbo podería ser arrincado á poderosa succión deste. Sete do seu oito brazos foran xa cortados. Só quedaba un, o que blandiendo á vítima como unha pluma, retorcíase no aire. Pero no momento en que o capitán Nemo e o seu segundo precipitábanse cara a el, o animal lanzou unha columna dun líquido negruzco, secretado por unha bolsa aloxada no seu abdome, e cegounos. Cando se disipou a nube de tinta, a lura desaparecera e con el o meu infortunado compatriota.
Unha rabia incontida azuzounos entón contra os monstros, dez ou doce dos cales invadiran a plataforma e os flancos do Nautilus. Rodabamos mesturados no medio daqueles feixes de serpes que azoutaban a plataforma entre ondas de sangue e de tinta negra. Díxérase que aqueles viscosos tentáculos renacían como as cabezas da hidra. O arpón de Ned Land afundíase a cada golpe nos ollos glaucos das luras rebentábaos. Pero o meu audaz compañeiro foi súbitamente derrubado polos tentáculos dun monstro ao que non puidera evitar.
Non sei como non se me rompeu o corazón de emoción e de horror. O formidable pico da lura abriuse sobre Ned Land, disposto a cortalo en dúas. Eu precipiteime na súa axuda, pero anticipóuseme o capitán Nemo. A machada deste desapareceu entre as dúas enormes mandíbulas. Milagrosamente salvado, o canadense levantouse e afundiu completamente o seu arpón até o triplo corazón do polbo.
-Debíame a min mesmo este desquite -dixo o capitán Nemo ao canadense.
Ned inclinouse, sen responderlle.
Un cuarto de hora durara o combate. Vencidos, mutilados, mortalmente feridos, os monstros desapareceron baixa a auga.
Vermello de sangue, inmóbil, preto do fanal, o capitán Nemo miraba o mar que tragara a un dos seus compañeiros, e grosas bágoas corrían dos seus ollos.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.