6 de setembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXVI)

19. O Gulf Stream

Ninguén poderá esquecer xamais aquela terrible escena do 20 de abril. Escribina baixo o imperio dunha violenta emoción. Repasei logo o meu relato, e linllo a Conseil e ao canadense. Atopárono cheo de exactitude nos feitos, pero insuficiente na súa expresividade. E é que para describir tales cadros faría falta a pluma do máis ilustre dos nosos poetas, o autor dos traballadores do mar.
Dixen que o capitán Nemo choraba mirando ao mar. Inmensa foi a súa dor. Era o segundo compañeiro que perdía desde a nosa chegada a bordo. E que morte! Aquel amigo, esmagado, asfixiado, roto polo formidable brazo dun polbo, triturado polas súas mandíbulas de ferro, non debía repousar cos seus compañeiros nas apracibles augas do cemiterio de coral.
O que me desgarrara o corazón, no medio daquela loita, foi o berro de desesperación do desgraciado, ese pobre francés que esquecendo a súa linguaxe de convención recuperara a lingua do seu país e da súa nai no seu chamamento supremo. Tiña eu, pois, un compatriota entre a tripulación do Nautilus, asociada en corpo e alma ao capitán Nemo, que como este fuxía do contacto cos homes.
Sería o único que representase a Francia nesa misteriosa asociación, evidentemente composta de individuos de nacionalidades diversas? Este era outro dos insolubles problemas que me expuña sen cesar.
O capitán Nemo retornou ao seu camarote, e durante bastante tempo non volvín verlle. Da súa tristeza, desesperación e irresolución cabía facerse unha idea pola conduta do navío de quen el era a alma e ao que comunicaba todas as súas impresións. O Nautilus non seguía xa ningunha dirección determinada; ía, viña e flotaba como un cadáver a mercé das ondas. A hélice estaba xa liberada, pero apenas se servía dela. Navegaba ao azar. Parecía non poder arrincarse ao escenario da súa última loita, a ese mar que devorara a un dos seus.
Dez días transcorreron así, até o 1 de maio. Ese día, o Nautilus reemprendeu a súa marcha ao Norte, tras avistar as Lucaias, ante a abertura da canle das Bahamas. Seguimos entón a corrente do maior río mariño, que ten as súas beiras, os seus peixes e a súa temperatura propios. Falo do Gulf Stream.
É un río, en efecto. Corre libremente polo Atlántico, e as súas augas non se mesturan coas oceánicas.
É un río salgado, máis salgado que o mar que lle rodea. A súa profundidade media é de tres mil pés e a súa anchura media de sesenta millas. Nalgúns lugares, a súa corrente marcha á velocidade de catro
quilómetros por hora. O invariable volume das súas augas é máis considerable que o de todos os ríos
do Globo.
A verdadeira fonte do Gulf Stream, recoñecida polo comandante Maury, ou o seu punto de partida, se se prefire, está situada no golfo de Gascuña. Alí, as súas augas, aínda débiles de temperatura e de cor,
comezan a formarse. Descende ao Sur, custea o áfrica ecuatorial, quenta as súas augas cos raios
solares da zona tórrida, atravesa o Atlántico, alcanza o cabo San Roque na costa brasileira e bifúrcase en dous brazos, un dos cales vai saturarse das quentes moléculas do mar das Antillas. Entón, o Gulf Stream, encargado de restablecer o equilibrio entre as temperaturas e de mesturar as augas dos trópicos coas augas boreais, comeza a desempeñar o seu papel de compensador.
Quéntase fortemente no golfo de México e logo elévase ao Norte ao longo das costas americanas até chegar a Terranova, onde se desvía polo empuxe da corrente fría do estreito de Davis e reemprende a ruta do océano seguindo sobre un dos grandes círculos do Globo a liña loxodrómica; cara ao grao 43 divídese en dous brazos, un dos cales, axudado polo alisio do Nordeste, volve cara ás Azores e o golfo de Gascuña, mentres o outro, tras amornar as costas de Irlanda e de Noruega, chega máis aló das Spitzberg, onde a súa temperatura descende a catro graos, para formar o mar libre do Polo.
Por ese río oceánico era polo que navegaba entón o Nautilus. Á súa saída da canle das Bahamas, o Gulf Stream, con catorce leguas de anchura e trescentos cincuenta metros de profundidade, marcha a oito quilómetros por hora. Esta rapidez decrece a medida que avanza cara ao Norte. É de desexar que persista esta regularidade, pois se, como se creu notar, modificásense a súa velocidade e a súa dirección, os climas europeos veríanse sometidos a perturbacións de incalculables consecuencias.
Cara a mediodía achábame na plataforma con Conseil, a quen explicaba as particularidades do Gulf Stream. Terminada a miña explicación, convideille a meter as mans na corrente. Ao facelo así, Conseil quedou moi sorprendido de non experimentar ningunha sensación de frío ou calor.
-Iso débese -díxenlle- a que a temperatura do Gulf Stream ao saír do golfo de México é pouco diferente da do sangue. O Gulf Stream é unha gran estufa que fai posible ás costas de Europa adornarse dun verdor perenne. De crer a Maury, se se puidese utilizar totalmente a calor desta
corrente obteríase o suficiente para manter en fusión a un río de ferro tan grande como o Amazonas ou o Missouri.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.