O xabaril era novo e cauteloso, unha peza de apenas un ano que olisqueaba timidamente o aire tentando detectar aromas estraños mentres se aventuraba na luz, cor de mel, do día que declinaba rapidamente. Bran ap Brychan, príncipe de Elfael, pasara todo o día axexando no bosque, en busca dun premio apropiado, e tiña a intención de que fose este.
Con oito anos de idade e único herdeiro do rei, sabía perfectamente que nunca lle permitirían penetrarse só no bosque. Así que, no canto de pedir permiso, aquela mañá, cedo, simplemente roubara un arco e catro frechas sen que ninguén se decatase. Esta caza, como o novo xabaril, estaba dedicada á súa nai, a raíña.
Ela amaba a caza e se aledaba coa beleza salvaxe e a excitación visceral da persecución. Mesmo cando non cabalgaba, preparaba unha benvida para os cazadores, obsequiándolles con trofeos e música, guiando ás mulleres nos cantos.
-Non temas -díxolle a Bran cando, sendo un neno pequeno, quedara asombrado e mesmo se asustou un pouco co ruído e a xolda-. Pertencemos á terra. Mira, Bran! -Alzou unha delgada man cara aos outeiros e o bosque, que se alzaba como unha muralla vivente máis aló-. Todo o que ves é obra da man do noso Señor. Demos grazas polos seus dons.
Golpeada por unha febre que a consumía, a raíña Rhian estivera enferma durante a maior parte do verán, e na súa imaxinación infantil, Bran decidira que si podía presentarse ante ela cun cervo ou un xabaril que abatese el mesmo, volvería rir e a cantar como sempre, e sentiríase mellor. Estaría ben de novo.
Todo o que necesitaba era un pouco máis de paciencia e...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.