2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXVII)

Permanecín así até as seis da mañá, sen que o capitán Nemo parecese decatarse da miña presenza. O buque achegouse a milla e media e coas primeiras luces da alba recomenzou o seu cañoneo. Non podía faltar xa moito tempo para que o Nautilus decidísese atacar e nós deixar para sempre a aquel home ao que eu non ousaba xulgar.
Dispúñame xa a baixar, a fin de previr aos meus compañeiros, cando o segundo subiu á plataforma, acompañado de varios mariños. O capitán Nemo non lles viu ou non quixo velos. Tomáronse as disposicións que poderían chamarse de «mobilización de combate». Eran moi sinxelas; consistían unicamente en baixar a varanda da plataforma, o receptáculo do fanal e a cabina do temoneiro para que a superficie do longo cigarro de aceiro non ofrecese un só saínte que puidese dificultar os seus movementos.
Regresei ao salón. O Nautilus continuaba navegando en superficie. As primeiras luces do día infiltrábanse na auga. De cando en vez, coas ondulacións das ondas animábanse os cristais do salón cos tons acesos do sol levante. Amencía aquel terrible 2 de xuño.
Ás cinco, a corredeira indicoume que o Nautilus reducía a súa velocidade. Quería iso dicir que deixaba achegarse ao buque de guerra, cuxos canonazos ouvíanse cada vez con máis intensidade. Os obuses asucaban a auga circundante e afundíanse nela cun asubío singular.
-Amigos meus -dixen-, chegou o momento. Un apertón de mans e que Deus gárdenos.
Ned Land estaba decidido, Conseil, tranquilo, eu, nervioso, sen poder conterme apenas. Pasamos á biblioteca.
Pero no momento en que eu empuxaba a porta que comunicaba coa escaleira central, ouvín o ruído da escotilla ao pecharse bruscamente. O canadense lanzouse cara aos banzos, pero conseguín reterlle. Un asubío ben coñecido indicaba que a auga penetraba nos depósitos. En efecto, nuns instantes o Nautilus mergullouse a algúns metros da superficie. Era xa demasiado tarde para actuar.
Comprendín a manobra. O Nautilus non ía golpear ao buque no seu impenetrable coraza, senón por baixo da súa liña de flotación, onde o casco non está blindado.
De novo estabamos aprisionados, como obrigadas testemuñas do sinistro drama que se fraguaba.
Apenas tivemos tempo para reflexionar. Refuxiados no meu camarote, mirabámonos sen pronunciar unha soa palabra. Sentíame dominado por un profundo estupor, incapaz de pensar. Achábame nese penoso estado que precede á espera dunha espantosa detonación. Esperaba, escoitaba, con todo o meu ser concentrado no oído.
A velocidade do Nautilus aumentou sensiblemente até facer vibrar todo o seu armazón. Era o indicio de que estaba a tomar impulso.