2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXIX)

22. As últimas palabras do capitán Nemo
Os paneis que cubrían os cristais pecháronse sobre esa visión espantosa, pero sen que por iso
iluminouse o salón. No interior do Nautilus todo era tebras e silencio, mentres abandonaba cunha rapidez prodixiosa, a cen pés baixo a superficie, aquel lugar de desolación.
Onde ía? Ao Norte ou ao Sur? Onde fuxía ese home tras a súa horrible represalia?
Regresei ao meu camarote, onde Ned e Conseil permanecían aínda en silencio. Sentía un horror invencible cara ao capitán Nemo. Por moito que lle fixeron sufrir os homes non tiña o dereito de castigar así. Fixérame se non cómplice, si, polo menos, testemuña da súa vinganza. Iso era xa demasiado.
A luz eléctrica reapareceu ás once e volvín ao salón, que estaba baleiro. A consulta dos diversos instrumentos informoume de que o Nautilus fuxía ao Norte a unha velocidade de vinte e cinco millas por hora, alternativamente en superficie ou a trinta pés de profundidade. Consultada a carta, vin que pasabamos pola canle da Mancha e que o noso rumbo nos levaba cara aos mares boreais cunha extraordinaria velocidade.
Apenas puiden ver ao paso uns escualos de longo nariz, os escualos-martelo; as lixas, que frecuentan esas augas; as grandes aguias de mar; nubes de hipocampos, que se parecen aos cabalos do xogo de xadrez; anguías axitándose como as culebrillas dun lume de artificio; exércitos de cangrexos, que fuxían oblicuamente cruzando as súas pinzas sobre os seus caparazóns, e mandas de marsopas que competían en rapidez co Nautilus. Pero non estaban as cousas como para porse a observar, estudar e clasificar.
Pola tarde, percorreramos xa duascentas leguas do Atlántico. Chegou a noite e as tebras apoderáronse do mar até a saída da lúa. Deiteime, pero non puiden durmir, asaltado polos pesadelos que facían nacer en min a horrible escena de destrución.
Desde aquel día, quen podería dicir até onde nos levara o Nautilus polas augas do Atlántico
setentrional? Sempre a unha velocidade extraordinaria e sempre entre as brumas hiperbóreas. Costeou as puntas das Spitzberg e os cantís da Nova Zembla? Percorreu eses mares ignorados, o mar Branco, o de Kara, o golfo do Obi, o arquipélago de Liarrow e as beiras descoñecidas da costa asiática? Non sabería eu afirmalo como tampouco calcular o tempo transcorrido. O tempo parouse nos reloxos de a bordo. Como nas comarcas polares, parecía que o día e a noite non seguían xa o seu curso regular. Sentíame levado a ese dominio do fantasmagórico no que con tanta facilidade movíase a imaxinación sobreexcitada de Edgar Poe. A cada pouco, esperaba verme, como o fabuloso Gordon Pym, ante «esa figura humana velada, de proporcións moito máis grandes que as de ningún habitante da terra, situada tras esa catarata que defende as inmediacións do Polo».
Estimo -aínda que talvez equivóqueme- que a aventureira carreira do Nautilus prolongouse durante quince ou vinte días, e non se o que duraría de non producirse a catástrofe coa que terminou esta viaxe. Do capitán Nemo non se tiña nin noticia. Do seu segundo, tampouco. Nin un home da tripulación fíxose visible un só instante. O Nautilus navegaba case continuamente en inmersión, e cando subía á superficie a renovar o aire, as escotillas abríanse e pechaban automaticamente.
Como non se fixaba xa a posición no planisferio, non sabía onde estabamos.
Direi tamén que o canadense, ao cabo das súas forzas e da súa paciencia, tampouco aparecía. Conseil non podía sacar del unha soa palabra, e temía que se suicidase, nun acceso de delirio baixo o imperio da súa tremenda nostalxia. Vixiáballe a cada pouco cunha abnegación sen límites.
En tales condicións, a situación era xa insustentable.