20 de decembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCI)

A caza submarina, o estreito de Torres, os salvaxes da Papuasia, o encallamiento, o cemiterio de coral, o paso de Suez, a illa de Santorin, o mergullador cretense, a baía de Vigo, a Atlántida, a banca de xeo, o Polo sur, o aprisionamiento nos xeos, o combate cos polbos, a tempestade do Gulf Stream, o Vengeur e a horrible escena do buque botado a pique coa súa tripulación...
Todos estes acontecementos pasaron ante os meus ollos como eses decorados de fondo que ven no teatro. O capitán Nemo se engrandecía desmesuradamente nese medio estraño. A súa figura axigantábase até tomar proporcións sobrehumanas. Deixaba de ser o meu semellante para converterse no home das augas, no xenio dos mares.
Eran xa as nove e media. Suxeitábame a cabeza entre as mans para impedirlle estalar. Pechei os ollos. Non quería pensar. Media hora aínda de espera! Media hora máis de pesadelo, dun pesadelo que ía volverme tolo!
Naquel momento, ouvín os vagos acordes do órgano, unha harmonía triste baixo un canto indefinible, a queixa dunha alma que quere romper os seus lazos terrestres. Escoitei con todos os meus sentidos á vez, respirando apenas, mergullado como e capitán Nemo nun desas éxtases musicais que lle levaban fóra dos límites deste mundo.
Aterroume a súbita idea de que o capitán Nemo saíse do seu camarote e de que estivese no salón que eu debía atravesar para fuxir. Atoparíalle alí por última vez e el veríame, falaríame talvez! Un só xesto seu podía aniquilarme, unha soa palabra súa podía encadearme ao seu Nautilus.
Ían dar as dez. Chegara o momento de abandonar o meu camarote e de ir reunirme cos meus compañeiros. Non debía vacilar, aínda que o capitán Nemo erguésese ante min. Abrín a porta con coidado, e, con todo, pareceume que ao virar sobre os seus goznes facía un ruído terrible. Talvez o ruído resoase unicamente na miña imaxinación. Avancei lentamente polos corredores escuros do Nautilus, deténdome a cada paso para conter os latexados do meu corazón. Cheguei á porta angular do salón e abrina con suma precaución. O salón estaba sumido nunha profunda escuridade. Os acordes do órgano resoaban debilmente. O capitán Nemo estaba alí. Non podía verme. Creo mesmo que aínda en plena luz non me viu, absorto como estaba na súa éxtase.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.