Inicio AO ABISMO DE CHICAGO, de Ray Bradbury

Baixo un pálido ceo de abril, cun leve vento que disipaba o recordo invernal, o ancián entrou no parque case baleiro ao mediodía. Os seus lentos pés estaban envolvidos en vendas manchadas de nicotina, e tiña os cabelos enmarañados, longos e grises, o mesmo que a súa barba, rodeando unha boca que parecía tremer continuamente chea de revelacións.
O ancián mirou cara atrás coma se perdera máis cousas das que podía empezar a lembrar alí, na chea de ruínas, ante a desdentada silueta da cidade. Ao non atopar nada, seguiu arrastrando os pés ata que localizou un banco ocupado por unha muller solitaria. Contemplouna, asentiu coa cabeza, sentou ao outro extremo do banco e non volveu mirala.
Permaneceu cos ollos pechados e a boca ocupada durante tres minutos, movendo a cabeza coma se o seu nariz estivese a escribir unha palabra no aire. Feito isto, abriu a boca para pronunciar a palabra con voz clara e aguda:
- Café.
...