Douglas Adams
Nos remotos e inexplorados confíns do arcaico extremo occidental da espiral da galaxia, brilla un pequeno e despreciable sol amarelado.
Na súa órbita, a unha distancia aproximada de cento cincuenta millóns de quilómetros, vira un pequeno planeta totalmente insignificante de cor azul verdoso cuxos poboadores, descendentes dos simios, son tan asombrosamente primitivos que aínda cren que os reloxos de lectura directa son de moi bo gusto.
Este planeta ten, ou mellor dito, tiña o problema seguinte: a maioría dos seus habitantes eran infelices durante case todo o tempo. Moitas solucións suxeríronse para tal problema, pero a maior parte delas referíanse principalmente aos movementos de pequenos anacos de papel verde; cousa estraña, xa que os pequenos anacos de papel verde non eran precisamente quenes sentían infelices.
De maneira que persistiu o problema; moitos eran humildes e a maioría considerábanse miserables, incluso os que posuían reloxos de lectura directa.
Cada vez eran máis os que pensaban que, en primeiro lugar, cometeran un gran erro ao baixar das árbores. E algúns afirmaban que o das árbores fora unha equivocación, e que ninguén debería saír dos mares.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.