Malia que a hora chegou sin consolo ou axuda, atopounos dispostos;
nosas roitas distintas serían e o impulso inicial
cada un afirmou ao seu xeito.
Avivache o alento que alcende nas tebras os sonos
e a tua voz derrubouse entre unha renuncia e un so escomenzo:
remexeron as ágoas o sangue dunha antiga pracenta
que os teus pasos, perdidos, limparon. E nas mans o teu froito
cinza crara tornouse. Non servíu a semente pra o anxo que cuida das nosas roseiras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.