Centenario de A metamorfose (XI)

Estaba moi avanzada a noite cando se apagou a luz do comedor. Gregorio comprendeu que os seus pais permaneceran en vela até entón. Ouviu como se afastaban os pés. Até a mañá non entraría seguramente ninguén a ver a Gregorio: tiña tempo dabondo para pensar, sen temor a ser importunado, no seu futuro. Pero aquela habitación fría e de teito alto, onde había de permanecer botado de bruzos deulle medo; non entendía por que, pois era a súa, a habitación en que vivía desde había cinco anos... Bruscamente, e non sen algo de vergoña, meteuse debaixo do sofá, onde, a pesar de sentirse algo estruxado, por non poder levantar a cabeza, atopouse deseguido moi ben, lamentando unicamente non poder introducirse alí por completo por mor da súa excesiva corpulencia.

Así permaneceu toda a noite, sumido nun duermevela do que lle espertaba con sobresalto a fame, e sacudido por preocupacións e esperanzas non moi concretas, pero cuxa conclusión era sempre a necesidade de ter calma e paciencia e de facer o posible para que a súa familia fixésese cargo da situación e non sufrise máis do necesario.

Moi cedo, cando apenas empezaba a clarear, Gregorio tivo ocasión de pór en práctica as súas resolucións. A súa irmá, xa case arranxada, abriu a porta que daba ao recibidor e buscoulle ansiosamente coa mirada. Ao principio non lle viu; pero ao descubrirlle debaixo do sofá -nalgún sitio había de estar- Non ía haber voado!? asustouse tanto que, compulsivamente, volveu pechar a porta. Pero inmediatamente arrepentiuse da súa reacción, pois volveu abrir e entrou a modo, coma se fose a
habitación dun enfermo grave ou un estraño. Gregorio, asomando apenas a cabeza fora do sofá, observábaa. Daríase conta de que non probara o leite e, comprendendo que non fora por falta de fame, traeríalle alimentos máis adecuados? Pero se non o facía, el preferiría morrer de fame antes que pedirllo, a pesar de que sentía enormes desexos de saír de debaixo do sofá e suplicarlle que lle trouxese algo bo para comer. Pero a súa irmá, asombrada, advertiu inmediatamente que a cazoleta
estaba intacta; unicamente verterase un pouco de leite. Recolleuna, e levouna.

Gregorio sentía unha gran curiosidade por ver o que a bondade da súa irmá reserváballe. A fin de ver cal era o seu gusto, tróuxolle unha variedade completa de alimentos e estendeunos sobre un xornal vello: legumes de días atrás, medio podrecidas xa; ósos da cea da véspera, rodeados de branca salsa callada; pasas e améndoas; un anaco de queixo que dous días antes Gregorio descartara como incomible; un mendrugo de pan duro; outro untado con manteiga, e outro con manteiga e sal. Volveu traer a cazoleta, que polo visto quedaba destinada a Gregorio, pero agora encheuna de auga. E por delicadeza (pois sabía que Gregorio non comería estando ela presente) retirouse canto antes e botou
a chave, sen dúbida para que Gregorio comprendese que ninguén lle ía a importunar. Ao ir Gregorio a comer, as súas antenas foron sacudidas por unha especie de vibración. Pero por outra banda, as súas feridas debían de curarse xa, pois non sentiu ningunha molestia, cousa que lle sorprendeu bastante, pois lembrou que máis dun mes atrá cortárase un dedo cun coitelo e que o día anterior aínda lle doía. «Terei menos sensibilidade que antes?», pensou, mentres probaba golosamente o queixo, que foi o que máis lle atraeu.

Con gran avidez e chorando de alegría, devorou sucesivamente o queixo, as legumes e a salsa. En cambio, os alimentos frescos desgustáronlle: o seu cheiro mesmo resultáballe desagradable, até o punto de que apartou deles as cousas que quería comer.