Centenario de A metamorfose (XXVII)

Ao pai pareceulle máis urxente botar de alí a Gregorio, tranquilizar aos hóspedes, os cales non se mostraron nin moitos menos intranquilos, e parecían divertirse máis coa aparición de Gregorio que co violín. Precipitouse cara a eles e, estendendo os brazos, tentou empuxalos cara á súa habitación á vez que lles ocultaba co seu corpo a vista de Gregorio. Eles, entón, non disimularon a súa contrariedade, aínda que non era posible saber se se debía á actitude do pai ou ao feito de descubrir que conviviran sen sabelo cun ser daquela índole.

Pediron explicacións ao pai, alzaron os brazos ao ceo, se mesaron as barbas nerviosamente e non retrocederon senón moi amodo cara á súa habitación.

Mentres, a irmá lograra sobreporse á impresión causada por tan brusca interrupción. Permaneceu un instante cos brazos caídos, suxeitando con indolencia o arco e o violín, e a mirada fixa na partitura, coma se aínda estivese a tocar. E de súpeto estalou: soltou o instrumento no colo da súa nai, que seguía sentada na súa cadeira de brazos, respirando con gran dificultade, e correu ao cuarto contiguo, ao que os hóspedes, empuxados polo pai, íanse achegando xa máis rapidamente. Con gran destreza manipulou mantas e almofadas, e antes de que os hóspedes entrasen na súa habitación, xa terminara de arranxarlles as camas e escabullirase.

O pai estaba tan fóra de si que esquecía até o máis elemental respecto debido aos hóspedes, e seguíaos empuxando frenéticamente. Xa na porta, o que parecía levar a voz cantante deu unha patada no chan, e detívolle dicindo enerxicamente:

-Participo a vostedes -alzou a man ao dicir isto e buscou coa mirada tamén á nai e á irmá- que, en vista das repugnantes circunstancias que nesta casa concorren -e ao chegar aquí cuspiu con forza no chan-, neste mesmo momento despídome. Por suposto non vou pagar o máis mínimo polos días que aquí vivín; ao contrario, pensareime se hei de pedirlles unha indemnización, a cal, desde logo, sería moi fácil de xustificar.

Calou e mirou ao seu ao redor, como esperando algo. E, efectivamente, os seus dous amigos solidarizáronse no acto dicindo:

-Tamén nós despedímonos.

Tras o cal, o primeiro en falar agarrou o picaporte e pechou a porta dun golpe.

O pai, con paso vacilante, tenteando coas mans, foi até a súa cadeira de brazos e deixouse caer nela. Parecía disporse a botar o seu soño de todas as noites, pero a profunda inclinación da súa cabeza, caída como sen vida, demostraba que non durmía.

Durante todo este tempo, Gregorio permanecera calado, inmóbil no mesmo sitio en que o sorprenderon os hóspedes. A decepción polo fracaso do seu plan, e talvez tamén a debilidade producida pola fame, facíanlle imposible o menor movemento. Non sen razón, temía que se desencadease dun momento a outro unha reacción xeral contra el, e esperaba. Nin sequera sobresaltouse co ruído do violín, que caeu do colo da nai a causa do tremor das súas mans.

-Queridos pais -dixo a irmá, dando, a modo de introdución, unha forte puñada sobre a mesa-, isto non pode seguir así. Se vós non o queredes ver, eu si. Ante este monstro, non quero nin sequera pronunciar o nome do meu irmán; e, por tanto, só direi que habemos de librarnos del. Fixemos todo o humanamente posible para coidalo e soportalo, e non creo que ninguén poida facernos o menor reproche.

-Tes toda a razón -dixo o pai.

A nai, que aínda non podía respirar ben, comezou a toser afogadamente, coa man no peito e os ollos extraviados como unha tola. A irmá correu cara a ela e sostívolle a cabeza. Ao pai, as palabras da irmá parecían moverlle a reflexión. Se incorporara na cadeira de brazos, xogaba coa súa gorra de ordenanza por entre os pratos da cea dos hóspedes e de cando en vez dirixía unha mirada a Gregorio, impertérrito.