Camiñara a noite enteira sen darse descanso. Á alba, tombouse entre uns palleiros fronte ao río. Estaba na rexión que empezaba a chamarse Montes Grandes, polas súas arboredas. Durmiu horas e horas ata que a espertaron, co alto sol, os paxaros que cantaban e rifaban na barranca.
Lumbi estirou o seu longo corpo e, alzándose sobre un cóbado, contemplouse durante bo espazo, como absorta. Era, aos trece anos, unha das benguelas de maior fermosura: tan negra que a súa carne brillaba coma se tivese lustre ou coma se acendérona por dentro. Rompía a súa pulimentada nudez un colar de dentes de crocodilo, que lle dera o seu pai, rei de Angola, cando os portugueses arrincárona da súa cabana. Na cintura, mal anudado, levaba un anaco breve de pel de antílope. Tanto cegaba a súa beleza, que se dixese que por un momento tivo conciencia da súa graza elástica, e esqueceu a súa desventura. Pasouse unha man, suavemente, sobre os peitos nacentes, agudos, e desperezou. Logo púxose de pé dun salto, botou cara a adiante a cabeza pequena, de pelo curto e duro, e asomou entre as pallas bravas os seus olliños vivaces, o seu naris chato, a súa ancha boca de fame e de sensualidade.
O Río da Prata morría sobre os xuncos, aos que imprimía un soñoliento vaivén na tarde de marzo. Detrás, a barranca ascendía con ceibos e chañares.
No cume escaso erguíase unha cala, entre cuxo ramallo os zorzais atacabanse con berros destemplados.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.