Dúas grosas bágoas corrían pola meixela do Cali cara á almofada emborroando os recordos, cando lle pareceu escoitar un renxido no ferrollo. Un renxido precavido, parsimonioso. Pasou o antebrazo limpando os ollos e o nariz.
—¿Escoitastes? —preguntou.
—Si —dixo Quique incorporándose—. Sigue movéndote na liteira, Paco —ordenoulle ó compañeiro.
Os ruídos do somier afogaban os do ferrollo da porta. Silandeiramente abandonaron os leitos. AJguén estaba intentando abrir desde o exterior. Con precaución agocháronse a ambos lados. Tamén as bisagras renxeron ó cede-la folla. Un vulto humano esvarou cara ó interior sen abrila de todo. Logo acendeu unha lanterna. O pelo avermellado do Sebastián delatábao anque maquillara a cara de negro e traía toda unha funda da mesma cor que o uniformaba coas sombras da noite.
—Non fagades ruído —murmurou—. Seguide as miñas instruccións. Saíde dun en un, deixando un espacio de cincuenta segundos. Ó chegar ó final da escaleira agardade o meu sinal para cruzalo patio. Non o fagades antes ou corrémo-lo risco de sermos vistos polos gardas. O carcereiro dorme pracidamente pero pode espertar en calquera momento.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.