16 de agosto de 2016

Fragmento de Unha odisea nórdica

Pola tarde o home seguiu un rastro. Pertencia a outro home, que non andaba senón que se arrastraba a catro patas. Pensou que podería ser Bill, pero non lle deu importancia, tanto lle tiña. Non tiña curiosidade. De feito, tanto sensacións coma emocións deixaran de existir para el. Chegara a insensibilizarse diante da dor. O estómago e os nervios adormecéranselle. Así e todo, a vida que latexaba nel era o que o empurraba adiante. Sentíase dereado, pero resistíase a morrer. E porque se resistía a morrer aínda comía bagas de pantano e peixes miúdos, aínda bebía auga quente e non lle quitaba o ollo de enriba ó lobo enfermo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.