Durante a época do Imperio Novo impúxose o costume de depositar no sarcófago dos defuntos o libro dos Mortos, recompilación de fórmulas máxicas para axudar a superar os perigos que asexaban aos defuntos na súa viaxe cara ao mundo de Osiris. Ao comezar a súa segunda vida, o defunto debía pasar a proba do xuízo ante un tribunal de corenta e dous representantes do outro mundo, presididos por Osiris. Devandito xuízo celebrábase na sala de Maat, deusa da verdade e a xustiza, e empezaba co peso do corazón.
No prato da balanza, o corazón do defunto debía ser lixeiro como unha pluma. En caso contrario,se este tiña un peso excesivo, é dicir, se as súas malas accións superaban as boas, a persoa sería devorada por demos e produciríase a súa segunda morte, a definitiva. Se saía triunfador, a alma sería libre de vagar por ceo, terra e mundo inferior; podería sentar na barca de Ra e gozar da conversa con todos os deuses.
Por estas razóns, desde os primeiros tempos, os exipcios procuraron manter os corpos dos defuntos en boas condicións pois, gardando o corpo, prolongaban a vida da alma indefinidamente. Os alimentos do axuar funerario estaban destinados ao ka. Entre os rituais diarios executados polos sacerdotes, un dos máis importantes era o da transmisión do espírito dos alimentos á alma do defunto. Estas ideas aplicábanse a todo o vivo, xa que a materia animábase co espírito.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.