—¡Ola, Davi! ¿Preparámoslla agora?
—Claro. Estábate agardando. Acórdate de que é un segredo, e non nos pode ver ninguén.
—Nin sequera llelo podemos dicir ós nosos pais.
—Iso.
—¿Xa pensaches nalgún sitio?
—Si, na mesa de noite que está a carón do conxelador.
—¿Ten porta?
—Claro. Pero se lla pechamos..., ¡non respira!
—Pois temos que levala ó sitio para que se afaga e aprenda. Anque se nos ve túa nai, xa non hai segredo.
—Pois levámola cando non mire ninguén.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.