Maria Covadonga Mendoza
A terra está seca, áspera ao tacto do único ollo do ceo, que queima coa súa furia a area estéril; as pegadas da vida foron borradas polo alento da desolación. De lonxe, distínguense as ruínas de atalaias centenarias que hai tempo dobraron a testuz de pedra, trastornadas polo abandono. O aire cala os seus restos mortos en balde intento por resucitalas. Non hai movemento, nin son algún. Ao redor delas pulula un gran número de seres invisibles, pálidos recordos de existencia, sinal inequívoco do paso da morte. Roldan as xambas derrubadas, saltan os muros, dan voltas ao redor do que noutro tempo foi o seu fogar. Non teñen memoria, e ignoran que lles leva a volver unha e outra vez a aquel sitio onde xa non lles recibe ninguén.
Queren gritar pero carecen de gorxa; ou chorar sobre as fosas onde aínda repousan os seus ósos, pero foron privados de ollos. Permanecen nun estado de eterna ignorancia e eterna esperanza; separados tanto da vida como da morte, sen poder procrear materia nin pensamento, sen poder sentir pracer ou dor; cegos, mudos e xordos.
Con pesadelos no canto de soños, como entes vexetativos, carentes mesmo de extensión física. O tempo non lles afecta, pois están fóra dos seus dominios; veno pasar, veno deterse e acelerarse, destruír o orgánico e o inorgánico, en conivencia coas súas fillas, as doncelas da morte, portadoras de afiadas espadas que se ceban en todo canto existe sen asomo de remorso.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.