Fixeron falta case un milleiro de anos para que o po do vello planeta desértico de Dune abandonase a atmosfera e quedase ligado, convertido en terra e auga. Fai un dous mil cincocentos anos que non se ve en Arrakis aquel vento que chamaban o que levanta a area, causando terribles treboadas de coriolis. Vinte billóns de toneladas de po podían transportarse suspendidas polo vento dunha soa destas treboadas. O ceo neses casos tornábase prateado. E os fremen dicían: "O deserto é un cirurxián que practica un corte na pel para expor o que está debaixo dela." O planeta e a xente posuían capas. Eran ben visibles. O meu Sareer non é máis que un débil eco do que foi. Eu teño que ser hoxe o que levanta a area....
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.