A vasoira de outono varría con furia Temple Villas. Old M. pechou a cancela do seu xardín de ortigas, aquel verde sombrizo que o irritaba como un pecado pois facíalle dicir: "Está ben, papá. Mañá arrincarei as herbas malas para que retoñen as túas semprevivas. Si, claro, xa vexo como locen as malditas roseiras da señora O'Leary". Así que botou o pasador como quen solta o adibal dunha campá e encarou, desfolgado, costa arriba, desenredando os pés nas fías enlixadas do vento.
Había cambio de turno na prisión de Arbour Hill. Old M. saudou ao garda señor Eyre, que polo visto era algo parente pola parte que tocaba aos de Galway, e que tiña un irmán crego e outro tamén atravesado, un tal Bill, inquilino aí mesmo, isto tiña oído, o que son as cousas, un por dentro e outro por fóra. A cuestión é darse traballo os uns aos outros.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.