O templo de Karnak

O templo de Karnak.

Karnak é un conxunto de construcións sacras, levantadas ao longo de varios séculos por sucesivos faraóns. O resultado é un gran número de pilóns, patios, chairas, portas, salas, obeliscos, pasadizos, etcétera, rodeado por un muro de adobe de perímetro trapezoidal. O complexo arquitectónico comezou a incrementar as súas edificacións a partir do século XVI a.C.

O templo de Amón é a construción principal do recinto de Karnak, que no seu núcleo ten a forma do amorno modelo cos seus pilóns, vestíbulo, sala hipóstila e santuario.

A este núcleo fóronselle engadindo diferentes patios, pilóns, salas hipóstilas e outros templos auxiliares, de maneira que o aspecto final é unha sucesión de edificios e complexas estruturas arquitectónicas.

Na súa zona sur comunícase co santuario de Mut, deusa da fertilidade, a través dun camiño salpicado de pilóns que conducen ao recinto externo, onde se prolonga nunha avenida de esfinxes. Paralela a esta avenida iníciase outra ruta sacra que conduce, tamén en dirección sur, cara ao espectacular templo de Luxor.

Dentro do templo, tras atravesar o primeiro pilón e un gran patio, chégase ao segundo pilón que dá paso á sala hipóstila. Considerada a máis emblemática de toda a arquitectura exipcia, foi erixida baixo os auspicios do faraón Ramsés II.

Esta sala é, en realidade, un colosal conxunto de 134 columnas de grandiosas dimensións (103 metros de longo e 52 metros de ancho) que conforman un eixo axial que divide en dúas partes a sala, creando, deste xeito, un longo e ancho corredor procesional.

O número e as dimensións das columnas crean no visitante a sensación de penetrar nun denso bosque.

O efecto está acentuado pola forma das columnas, cuxos capiteis lembran, aínda que moi estilizadas, flores de papiros cos pétalos abertos e pechados. A policromía, que na actualidade perdeuse, contribuía, sen dúbida, ao logro de tal efecto.

As salas hipóstilas representan simbólicamente a perfección da ordenación do cosmos e teñen por tanto un significado relixioso-espiritual. Constitúen, por si mesmas, un verdadeiro universo formado pola unión do terreal coa esfera do celeste, da natureza co máis sacro.